“O fundamental da doutrina de Marx é que destaca o papel internacional histórico do proletariado como construtor da sociedade socialista”.
Vladimir Ilich Lenin
O 195 aniversario do natalicio de Karl Marx foi un momento para a realización de diversas actividades conmemorativas; pero a visión que se quixo presentar do mestre do proletariado é deformada, para axustala aos parámetros da academia e volvelo inofensivo.
O marxismo é resultado do desenvolvemento do pensamento e é a posición filosófica, ideolóxica e política da clase máis revolucionaria na historia da humanidade: a clase obreira. É a síntese do coñecemento forxado ata o século XIX, dando un salto cualitativo e producindo unha revolución nas ideas; é unha doutrina viva que non se estancou no producido polos seus autores, Marx e Engels, senón que se foi enriquecendo coa praxe do proletariado, e é por iso que os comunistas chamamos ao marxismo contemporáneo: marxismo-leninismo.
Querer falar do marxismo, limitándoo só á obra de Karl Marx, leva xa unha intención política. É moi evidente o silencio que se lanza sobre Engels. Basta a lectura da correspondencia entre ambos, para comprender o seu traballo común. Marx en varios momentos recoñeceu o xenio de Engels, por exemplo ao adiantar nos Anais Franco-Alemáns, a crítica á economía política, que abriu o camiño do Doutor roxo ás investigacións, de varias décadas, para a elaboración do Capital. Os traballos biográficos de Franz Mehring, Auguste Cornú, Heinrich Gemkow, entregan unha documentada descrición de como ambas vidas se fusionan na forxa do pensamento científico do proletariado, de obras en común. Con todo, a contribución de Engels parécelles insubstancial, e ademais infamemente suxiren que el tería terxiversado o aporte do seu camarada. O mesmo acontece con Lenin, centro dos seus ataques. Negan o desenvolvemento da teoría, pero o que detestan sen disimulo ningún, é a construción socialista á que culpan da crise do marxismo.
Pensamento crítico? Ideoloxía burguesa ou ideoloxía socialista.
O punto onde Karl Marx revoluciona o pensamento é ao establecer o nexo entre teoría e práctica. Contentarse coa contemplación e interpretación do mundo non é novidade, suscítase entón a transformación revolucionaria. O obxectivo do materialismo dialéctico, do materialismo histórico e da economía política non é contemplativo, especulativo; é político, para a intervención e irrupción dos proletarios e explotados como un torrente que varra coa prehistoria do xénero humano, coas diversas sociedades divididas en opresores e oprimidos, explotadores e explotados, coa división de clases e o Estado.
É unha posición de clase, producida por esta clase ao desenvolverse o capitalismo, e para confrontar a ideoloxía burguesa. Querer reducila a pensamento crítico é desclasala e volvela inofensiva. Karl Marx non escribe para adular a xurados, nin para compracer ás editoriais, pola contra non atopa cabida na universidade, nin editores, e así boa parte das súas obras van só para a “crítica demoledora dos roedores”.
Encobren os novos revisionistas as súas vacilacións ideolóxicas no “pensamento crítico”, en supostas aspiracións de enriquecer ao marxismo; con todo reeditan a operación de Bernstein e doutros oportunistas do Século XIX, tan só actualizando o vocabulario, envolvéndoo nunha fraseoloxía posmodernista.
Son fieis militantes das súas becas do CONACyT, da procura de graos e posgraos, da conquista da titularidade de profesores do nivel C, do non nos moverán do SNI, atrincheirados nos seus cubículos, construíndo barricadas para evitar que cheguen a substituír o seu imprescindíbel aporte, xulgando e cualificando, e o mellor, dirixindo desde a súa atalaia. As súas alianzas tácticas son tan honorábeis que pecharon filas contra o CGH e co Estado para condenar aos que loitan.
Confrontan o que Lenin recapitulaba como o valor do marxismo, que reside en que como teoría “suscítase directamente a tarefa de poñer ao descuberto todas as formas de antagonismo e explotación da sociedade moderna, estudar a súa evolución, demostrar o seu carácter transitorio, a inevitabilidade da súa conversión noutra forma, e servir así ao proletariado, para que este termine canto antes e coa maior facilidade, con toda explotación”.
A actitude fronte á construción socialista no século XX: pedra de toque.
“O fundamental da doutrina de Marx -escribía Lenin- é que destaca o papel internacional histórico do proletariado como construtor da sociedade socialista ”.
Para volver a Marx, antepoñen un deslinde coa construción socialista, negan a teoría, a práctica e a historia da revolución socialista. Negan o poder obreiro, a ditadura do proletariado, a socialización dos medios de produción concentrados e a planificación da economía; por iso atopan comodidade nas posicións do “socialismo do século XXI” ou en reivindicar a Holloway ou Negri.
Queren reivindicar o método de Marx e negar o seu programa comunista.
Sen máis probas que as espalladas polo adversario de clase se deslindan das revolucións socialistas do século XX. Non fan o estudo científico de tales experiencias, asumen a linguaxe do “derrube”, do “fracaso do experimento”. Para eles a dialéctica revolución/contrarrevolución non existe, pois suspiran por unha nova sociedade que non traia sobresaltos á súa acomodada cotidianidade. Eles absolutizan a democracia e sustentan unha visión idealista dos procesos históricos sen rupturas e sen… revolución.
A colaboración de clases.
Nunha desas conmemoracións fíxose con xusteza a crítica á colaboración de clases, pero que fácil é esa crítica cando na práctica non hai coincidencia con esa posición. Evidentemente quen se reclame do marxismo non podería aparecer nunha aberta alianza cos monopolios, pero na política as mediacións non permiten que isto se visibilice con facilidade. Para os comunistas é moi claro que no contexto da crise xeral do capitalismo hai intentos gatopardistas de que todo cambie para que as cousas sigan igual. Á xestión neoliberal buscan substituíla coa volta do keynesianismo para estabilizar ao sistema nun período de fraxilidade de turbulencias sociais que poden volverse incontrolábeis.
A crítica dirixida á colaboración coa xestión máis salvaxe do capitalismo é incompleta se non se dirixe ás xestións “alternativas”. As alianzas con López Obrador tamén son unha forma de colaboración de clases, e nelas participan todos estes “marxistas”.
A actualización do marxismo.
As ideas non son estáticas, sométense á proba da realidade, do tempo histórico; falan de novos autores, pero non citan máis que antimarxistas, revisionistas. Por que non falan de, de Georges Labicá, de Domenico Losurdo? Por que non falan do aporte colectivo dos cerebros da clase obreira, é dicir dos partidos comunistas?
Son necesarios os intelectuais marxistas, pero non as caricaturas destes. Son necesarios os intelectuais marxistas que cumpran as tarefas que esbozaba Lenin, apelando a un labor fecundo, que abandone as ilusións, que se apoie no desenvolvemento real e non o desexado e que apunten á seguinte dirección o seu labor teórico:
a) o estudo concreto de todas as formas de antagonismo económico existentes.
b) o estudo da súa conexión e desenvolvemento consecuente.
c) o deber de descubrir ese antagonismo, alí onde se atope encuberto pola historia política, polas particularidades da orde xurídica, polos prexuízos teóricos establecidos.
d) ofrecer un cadro completo da realidade, como sistema determinado de relacións de produción, sinalar como a explotación e a expropiación dos traballadores é a esencia deste sistema, sinalar a saída do réxime, indicada polo desenvolvemento económico.
Non cabe dúbida de que eses “marxistas” están moi lonxe de satisfacer calquera deses aspectos e tamén de incidir obxectivamente na realidade, pois por exemplo, o día Primeiro de Maio non os vimos, en tanto que o intelectual colectivo, o Partido Comunista de México, despregaba combativamente as súas bandeiras roxas en pleno corazón da república, suscitando sen complexos o seu obxectivo: o derrocamento dos monopolios, a construción do poder obreiro e o socialismo-comunismo.
1 Lenin, Vladimir Ilich; Destino histórico da doutrina de Karl Marx
2 Lenin, Vladimir Ilich; Quen son os “amigos do pobo” e como loitan contra os socialdemócratas?
2 Lenin, Vladimir Ilich; Quen son os “amigos do pobo” e como loitan contra os socialdemócratas?
Artigo de Pável Branco Cabrera, Primeiro Secretario do Comité Central do PCM
[Fonte: El Comunista]