CONTRIBUCIÓN DO PCM AO ENCONTRO DE PARTIDOS COMUNISTAS, DE LIMA, PERÚ.


 O progresismo é unha bandeira allea aos partidos comunistas e obreiros, que teñen en todo momento a responsabilidade de concientizar e organizar á clase obreira en favor da Revolución Socialista.

Contribución do camarada Ángel Chávez Mancilla, Responsábel de Ideoloxía do Comité Central do Partido Comunista de México
ao Encontro de Partidos Comunistas e Revolucionarios que se realiza en Lima, Perú, os días 26, 27 e 28 de Agosto.



Camaradas:

En nome do Comité Central do Partido Comunista de México saudamos o esforzo organizativo do Partido Comunista Peruano e do Partido Comunista do Perú Patria Roja para a realización deste Encontro de Partidos Comunistas e Revolucionarios. Nunha carta aberta dirixida aos partidos comunistas e obreiros do Continente, que estamos a distribuír, expresamos as nosas preocupacións cun encontro desta natureza, sobre todo porqué por “revolucionarios” englóbase aos partidos promotores da xestión progresista, varios deles socialdemócratas e impulsores da xestión neokeynesiana do capitalismo.

Camaradas:

O Partido Comunista de México por decisión do seu V Congreso separouse do Foro de São Paulo no seu XXI Encontro realizado na Cidade de México o ano pasado, por que?

Fixémolo sobre a base da avaliación da experiencia das xestións progresistas que teñen xa un período de preto de 18 anos no goberno de varios países da rexión, e tamén o fixemos porque os partidos socialdemócratas mexicanos membros do Foro de São Paulo, PRD, e a súa escisión maioritaria MORENA, son directamente responsábeis do asasinato de cinco militantes do PCM no Estado de Guerreiro, que gobernaban na persoa do criminal Anxo Aguirre. Non queremos redundar no que xa expresamos nese momento, senón extraer leccións xerais da xestión progresista hoxe en crise, e non só polas medidas agresivas do centro imperialista norteamericano, polas contradicións interimperialistas entre EEUU-UE e os BRICS, senón sobre todo como resultado de non satisfacer as aspiracións e demandas da clase obreira e os sectores populares.

Máis aló de retóricas e slogans, aínda e cando buscaron acubillarse baixo o socialismo, chamándoo “socialismo do século XXI”, o que está no centro da análise é que nestas case dúas décadas non houbo a mínima modificación do modo de produción capitalista nin do Estado clasista burgués, senón pola contra todo vén facendose para reforzalos, aínda e cando se lanzaron decenas de teorías, hoxe en desuso, pero todas elas alleas e contrarias ao marxismo-leninismo; non podemos dar as costas ao feito obxectivo de que algunhas delas si minaron ideoloxicamente a varios partidos comunistas e teñen sementado confusión no movemento obreiro.

Aínda e cando en México no goberno nacional non gañou até hoxe as eleccións a opción neokeynesiana ou progresista, goberna xa na Cidade de México e en varias entidades, o que nos vén permitindo constatar o seu carácter de clase e o seu accionar político desde o Estado e as institucións. Tanto en programa, como en práctica gobernamental móstrase o seu vínculo a un sector dos monopolios cos que se reorganiza a dominación e a explotación. No caso da Cidade de México entregouse o Centro Histórico ao grupo CARSO de Carlos Slim, dono de América Móbil, principal monopolio da telefonía celular en México e América Latina, así como a outros monopolios inmobiliarios ou da construción; nos esquemas de seguridade entregouse o deseño ao exalcalde de New York, Rudolph Giuliani, e desde entón incrementáronse os mecanismos represivos antipopulares, con medidas como os encapsulamentos ás mobilizacións obreiras, estudantís, políticas, como o demostran as medidas de contención recentes contra os traballadores da educación e aquelas adoptadas contra os comunistas; para atenuar a miseria adoptáronse programas asistencialistas acompañados de rimbombante publicidade, estes programas orientáronse á terceira idade, ás mulleres, e aos mozos, e iniciaron a súa aplicación en 1997, é dicir están a completar case 20 anos, e é posíbel afirmar que non resolveron absolutamente nada na base, senón paliar provisionalmente os efectos escandalosos da miseria, como se di, na procura de maquillar o sistema, embelecer ao capitalismo. É sintomático que á vez que se impulsan esas medidas populistas, nos asuntos centrais, como a crise internacional da economía política, a socialdemocracia e a nova socialdemocracia pechan filas co partido conservador (PAN) e co liberal (PRI), partidarios da xestión neoliberal, para as medidas destinadas a desvalorizar o traballo, chamadas reformas estruturais, sobre todo a reforma laboral.

É certo que a nova socialdemocracia (MORENA), abandeirada da xestión progresista en México, pode co seu candidato gañar as eleccións presidenciais do ano 2018, pero o antecedente da súa xestión política conducen a un cadro que nos permite adiantar a seguinte prognose: o progresismo, coas súas medidas neokeynesianas busca prolongar o modo de produción capitalista e a ditadura de clase da burguesía, levando con iso á clase obreira a continuar baixo as bandeiras da escravitude asalariada, da explotación e a extracción da plusvalía, do refugallo de terras e territorios aos pobos orixinarios e comunidades en favor dos proxectos mineiro-enerxéticos, e a continuar coa depauperización, dos sectores populares, coa represión.

E é que o “mal menor” non pode ser a opción que o PCM presente ante a clase obreira e o pobo mexicano, cando obxectivamente é o capitalismo responsábel dos sufrimentos da clase obreira e os pobos. Por iso consideramos un enfoque teórico erróneo o combater só a xestión neoliberal do capitalismo, coma se a xestión neokeynesiana resultase no rumbo programático que temos que asumir os comunistas, deixando de lado que preserva, protexe e estimula o capitalismo e as súas consecuencias, tomando partido por determinados monopolios.

Con todo, o progresismo ao gobernar xa varios países de América, algúns con importante desenvolvemento capitalista, si nos mostra xa xeneralidades que nos indican que non é un camiño para a solución dos problemas profundos dos traballadores e os pobos, e que ademais é un factor de distracción que busca conter a loita de clases para evitar rupturas revolucionarias antimonopolistas, anticapitalistas e antiimperialistas que desemboquen no poder obreiro e popular e na construción do socialismo-comunismo.

O fortalecemento do capitalismo nos países progresistas

As políticas “progresistas”, antepondo á loita polo socialismo científico a loita por unha xestión do capitalismo que tenta darlle un rostro humano, amortecen as turbulencias clasistas produto da crise do capitalismo, como son a profundización das políticas antipopulares. Nos países que aplican estas políticas alíviase o malestar dunha parte dos sectores obreiros e populares e só momentaneamente, pois ao manter intacta a base económica capitalista ven sometidos ás leis deste e por tanto son igualmente azoutados polas crises produto da anarquía da produción.

Coa entrega de prebendas o progresismo logra incorporar a forzas obreiras e populares ao marco do capitalismo, fortalecendo dita cooptación de sectores obreiros co uso de consignas sobre a necesidade de “independencia e soberanía” das nacións soxuzgadas polo “imperialismo norteamericano”. A relativa paz social, submisión e até colaboración dos traballadores que logran con isto, xera condicións favorábeis para o desenvolvemento do capitalismo, concentración de capitais e desenvolvemento das forzas produtivas.

Os comunistas non podemos apoiar un goberno burgués coa esperanza que xere mellores condicións para os traballadores e o socialismo, historicamente esta posición ten arrastrado aos comunistas á cola dos proxectos burgueses, así por exemplo en México o apoio que organizacións de comunistas deron ao algúns gobernos xurdidos da Revolución Mexicana, unicamente fomentou un atraso na toma de conciencia da clase obreira, debilitou a loita polo socialismo e fixo dos comunistas un apoio do proxecto de fortalecemento dos monopolios.

O eterno postergar a revolución socialista fixo que o estado burgués coa nacionalización de empresas fortalecese o desenvolvemento das forzas produtivas ao funcionar como “burgués colectivo”, que levou á burguesía nacional a ser burguesía monopolista e como tal de carácter internacional insire na pirámide imperialista. A nacionalización de empresas non implicou realmente que a produción estivese ao servizo dos traballadores, pois as empresas estaban en mans do Estado e este en mans da burguesía. Isto sen mencionar que numerosas empresas continuaron directamente en mans da burguesía.

Retomando esta experiencia, os Partidos Comunistas non podemos fomentar como unha saída para mellorar as condicións da clase obreira e os sectores populares, o aumento da produtividade, a eficiencia e a eficacia nos procesos de produción, sen antes pór a produción en mans dos traballadores, é dicir sen antes destruír a propiedade privada capitalista sobre os medios de produción, isto implicaría pedir aos traballadores que sometan os seus intereses aos intereses do inimigo de clase e colaborar no fortalecemento da burguesía.

Así como non damos o noso apoio a gobernos de xestión burguesa, os PPCC tampouco podemos dar o noso apoio a proxectos económicos rexionais ou unións interestatais con base capitalista, pois estes non son senón a colaboración de burguesías que buscan xerar condicións apropiadas para poder competir con grupos monopolistas e outros bloques imperialistas.

Isto acontece coa unión interestatal por exemplo o MERCOSUR, UNASUR ou a ALBA-TCP. A ecuación é simple, a suma de economías capitalistas dá como resultado un bloque intercapitalista e non pode dar como resultado unha alianza popular oposta aos monopolios. Que hai de alternativo niso? Vaiamos ao caso da ALBA-TCP que esperta expectativas; a presenza de Cuba, cualitativamente, polo peso económico, polas dificultades que atravesou como resultado do bloqueo imperialista, non ten un peso económico determinante con relación aos outros países participantes que cualitativamente son países capitalistas.

A súa propia base demostra que se trata de unións de Estados capitalistas que independentemente de se o goberno dun Estado é liberal ou socialdemócrata, independentemente de se participan Estados con gobernos que se autoproclaman de “esquerda” e independentemente da forma de xestión, baséanse nos grandes grupos económicos e os seus intereses.

O apoio de PPCC a estas alianzas interburguesas adoita sustentarse alegando o cambio da correlación de forzas, pero a través deste proceso debilítanse axitacións radicais, favorécese a integración ás aspiracións do capital e fortalécese a posición da socialdemocracia, das forzas burguesas en xeral.

Os países que integran a ALBA, ante a incapacidade de competir empresas monopólicas de maior tamaño, impulsaron os proxectos Grannacional cos cales suman un capital maior que lles permite conformar un monopolio para disputar con outros. Así por exemplo, ante a imposibilidade de competir cun monopolio como CEMEX, están a investir nunha planta cementeira con capacidade de produción de 1.000.000 ton/ano. Aínda que os proxectos Grannacional din aspiran á satisfacción das necesidades humanas, mentres os países integrantes destes teñan unha base capitalista, o único que se fomentará de maneira segura é a acumulación de capital, pois independentemente da súa nacionalidade, independentemente de que ocupen un lugar superior ou inferior, o monopolio é a esencia do sistema imperialista internacional.

No caso dos chamados gobernos progresistas non é nada casual que o período de tempo en que observamos aumento do gasto social correspóndese co período de aumento na cotización do petróleo e outros enerxéticos. Entre Xullo do 2001 a xullo do 2008 este pasou de 24,8 dólares por barril a 132,55. Ipso facto, cando logo comezan estes prezos a descender até alcanzar o mes pasado os 44,22 dólares por barril, temos a explicación aos recortes, insuficiencias, e quebras en tales proxectos, xunto coa insatisfacción dos pobos e as desfeitas electorais. En América Latina, do mesmo xeito que no mundo, o que está en crise é o capitalismo.

Na economía capitalista, coa esmagadora maioría dos medios de produción decisivos en mans da burguesía, dedicados á explotación dos traballadores para a acumulación, se unha xestión keynesiana conta como panca para ampliar o gasto social coa renda petroleira, esta virá abaixo con toda a fraxilidade de devanditas cotizacións. E é responsabilidade dos Partidos Comunistas o non permitir que á xestión Keynesiana se lle chame socialismo, se lle identifique co socialismo, se temos que esperar que ante a bancarrota do sistema a nosa clase e os pobos de América Latina loiten por efectivamente construír o socialismo e non por desbotalo.

Os comunistas non podemos circunscribir o noso programa aos vaivéns das cotizacións internacionais de Ecopetrol, PDVSA, YPFB, Petroecuador, etc. O noso programa é a socialización dos medios de produción, o seu usufruto e xestión pola clase obreira para a satisfacción de todas as súas necesidades contemporáneas, o derrocamento do poder estatal que se opón a iso, a instauración dun poder que defenda tal medida central, etc.

Pero non é só a cuestión de que tales xestións keynesianas chamadas “de esquerda”, “progresistas” ou “post-capitalistas”, se acaden e retrocedan ao ritmo dos períodos de expansión e crise do mercado, senón que durante tales gobernos a cuestión fundamental do poder terase esvaecido, mentres os instrumentos necesarios para a represión da clase obreira, para someter a esta á continuidade da súa explotación mantivéronse e usáronse.

Estes procesos sementaron ilusións, falsas esperanzas, pois finalmente perfeccionaron a maquinaria de dominación estatal, ademais de manter inalterábeis as relacións de produción capitalista. Por que razón os partidos comunistas e obreiros terían que contribuír a fortalecer o sistema?

Os argumentos non resisten a proba:

  • Dise que son procesos opostos ao imperialismo, iso é parcialmente certo e xeralmente incorrecto, posto que efectivamente teñen contradicións co centro imperialista norteamericano, pero eslabonaronse á Unión Europea e á alianza interimperialista que existe entre Rusia e China, ademais de que favoreceron aos monopolios locais, por exemplo en Brasil aos da construción e enerxéticos, ademais impulsáronse unións interestatais de carácter capitalista. Se nos atemos á definición leninista do imperialismo, é a fase do capitalismo dos monopolios, esa é a súa principal característica, e así vemos como o progresismo vénos fortalecendo, á vez que a diversificación das exportacións aínda que rebrandece os lazos de dependencia e interdependencia co centro imperialista norteamericano simultaneamente fortaléceos coa UE ou os BRICS, ou co chamado comercio rexional e os acordos que veñen forxando. O desenvolvemento dos monopolios deuse xa en América Latina e hai países como Brasil, México e Arxentina que teñen monopolios de gran tamaño que explotan aos traballadores doutros países. As burguesías con base na AL están integrados no sistema imperialista, co que pasan a ser burguesías imperialistas de carácter mundial, e como tales disputan con outras nacións un banzo máis alto na pirámide imperialista. Por isto, é un grave erro restrinxir a loita antiimperialista á loita contra o centro imperialista norteamericano, pois leva ao embelecemento doutros centros imperialistas.
  • A lóxica antineoliberal non presupón unha posición polo derrocamento das relacións capitalistas, senón que moi seguramente haberá de concluír en formas distintas de xestionar o capitalismo, humanizalo.
  • As alianzas interclasistas con obxectivos de soberanía, independencia, até agora fortaleceron as posicións de sectores da burguesía e arroxan un saldo moi negativo para a independencia de clase do proletariado.
  • As nacionalizacións, estatizacións, ou as empresas públicas non constitúen en si un antagonismo coas privatizacións en tanto que o poder estatal permaneza en mans da burguesía e dos monopolios. Despois do triunfo da Revolución Mexicana de 1910, e sobre todo co populismo instalado desde Lázaro Cárdenas, e até 1982, o Estado mexicano desenvolveu un proceso de nacionalización da industria e a economía, que chegou a controlar o 70% en mans do sector público, porcentaxe que podería presentarse moito máis radical que calquera dos gobernos progresistas contemporáneos, pero tratábase dun proceso de concentración e centralización do capital, que chegado o momento puido transferirse aos monopolios privados, baixo a condución do mesmo Estado, no contexto da variábel correlación de forzas internacional no contexto da contrarrevolución que derrocou a construción socialista na URSS. O único cambio favorábel aos traballadores e o pobo será cunha economía popular sustentada na socialización da economía, o que presupón o poder obreiro, como o demostrou a experiencia exitosa da construción socialista no Século XX.
  • É certo que o Departamento de Estado dos EEUU reorientou desde a administración de Obama unha política conducida a recuperar espazos en América Latina, que incrementou o seu apoio a forzas contrarrevolucionarias; con todo  son os pobos quen retiraron o seu apoio ás xestións progresistas ante o seu evidente fracaso, corrupción, indefinición. Expresamos a nosa solidariedade ás forzas clasistas como o PC de Venezuela que loitan por unha saída revolucionaria á crise económica e política que sofre hoxe o pobo venezolano.

En América Latina xestións capitalistas Keynesianas non deben ser confundidas co socialismo-comunismo, nin poden ser colocadas polos Partidos Comunistas como bandeiras da clase obreira.

Na base económica de todos os países comprendidos entre o Río Bravo e a Patagonia, existe o mercado, e este áchase nunha crise onde os Partidos Comunistas teñen a obrigación de sinalarlle á clase obreira o duro camiño para unha saída ao seu favor.

De non facelo seremos corresponsábeis na carga histórica onde as xestións socialdemócratas de América Latina abríronlle democraticamente a porta ao poder á reacción anti obreira. A policía en mans do goberno reaccionario de Arxentina xa reprimiu a mestres en Tierra del Fuego, a reacción en ascenso en Venezuela ameaza con usar as súas posicións no poder lexislativo para derrogar as conquistas e os dereitos gañados pola clase obreira, en Brasil Temer desde o día seguinte da súa asunción como presidente desatou a represión e mandou policía a desaloxar escolas a estudantes secundarios. Ou socialismo ou caricatura do socialismo.

A necesidade dos Partidos comunistas

Actualmente o labor da organización da clase obreira baixo as bandeiras do comunismo, non ten a fortaleza que requiren os choques clasistas cada vez máis frecuentes e violentos. Sen a existencia de Partidos Comunistas fortes os estalidos sociais non teñen máis saída que a derrota dos traballadores, pois os partidos comunistas somos o motor insubstituíbel do cambio revolucionario cara ao socialismo-comunismo.

Os partidos comunistas requirimos fortalecernos e despregar unha acción conxunta, pero unicamente a claridade e a coincidencia política ideolóxica son base para expor unha estratéxica común e elaborar as nosas propostas programáticas e políticas para o presente momento. Isto ten como condición que os PC recuperen as posicións ideolóxicas propias do marxismo-leninismo.

Con iso non queremos dicir que este Encontro deba ter como predisposición a unidade de todos os Partidos presentes nun proxecto, que como queda dito antes, require dun proceso serio de debate en que se conflúa ideolóxica e politicamente cos fundamentos do marxismo-leninismo.

Son graves os problemas da clase obreira dos nosos países, dos campesiños pobres, da muller traballadora, da mocidade traballadora, dos pobos indios, das capas medias empobrecidas como resultado das políticas agresivas dos monopolios e dos distintos centros imperialistas. Os partidos comunistas debemos facer grandes esforzos, superar as nosas dificultades e limites, para organizar masivamente á clase, organizar desde cada centro de traballo a contraofensiva popular. Non é o momento de illarse da clase obreira, nin de sectarismos, nin de doutrinarismos, senón de concentrar os nosos esforzos para derrocar as condicións de inxustiza e de opresión que sufocan aos traballadores e as súas familias, que os condenan á precariedade, ao desemprego, á fame, á miseria.

Hai que ser moi claros respecto diso, os PPCC, temos por horizonte, segue sendo aos fundadores do Marxismo no Manifesto do Partido Comunista e logo na ideoloxía alemá O socialismo Comunismo e non unha sociedade “poscapitalista”, é a toma do poder do estado pola clase obreira e a abolición da explotación do home polo home ao socializar os medios de produción e non unha sociedade “posneoliberal”.

Por isto os PPCC requirimos un encontro en que a posición común sexa o derrocamento do capitalismo, de forma contraria estariamos a nos colocar na mestura variada da “esquerda”, que, en tanto expresións burguesas socialdemócratas aspira a que abandonemos a idea do socialismo científico e nos deslicemos ao apoio de posicións de apoio a gobernos ou xestións burguesas.

A fase imperialista

Para poder avanzar no establecemento dunha estratexia común os PPCC debemos partir da análise da realidade presente, a cal ten como marco máis xeral que nos atopamos na época do imperialismo e as revolucións proletarias. O imperialismo é a fase superior e última do capitalismo, é o capitalismo dos monopolios.

Porén, existen organizacións que se atopan na loita xeral dos pobos, e aínda Partidos Comunistas que identifican o Imperialismo coa política exterior dun centro imperialista dado, de maneira moi concreta co centro imperialista norteamericano. Iso conduce a varios problemas de estratexia, e en consecuencia a varios erros que contribúen a derrotas da clase obreira, da loita dos pobos e a perpetuar a dominación imperialista.

Na nosa época a contradición principal segue sendo a relación capital/traballo e non “centro/periferia”, países dependentes ou coloniais/centro imperialista; “burguesía nacional”/burguesía imperialista; ou norte/sur. etc. O inimigo principal dos traballadores e os pobos é o capitalismo, o dominio dos monopolios aí onde se atope, as grandes empresas monopólicas estranxeiras tanto como as empresas con base nos nosos países. Lembremos que o pequeno capital xera gran capital, e tende ao desenvolvemento de monopolio, por tanto non hai pretexto algún para apoiar as xestións capitalistas progresistas.

Camaradas:

Pódese anticipar que o PCM non comparte os proxectos presentados como base para este Encontro para un Consenso de América.

Queremos refutar por principio o presentado polo PT de México, un partido auspiciado polo Estado mexicano, totalmente desprestixiado entre a clase obreira do noso país, que parte de premisas alleas ao marxismo-leninismo, cun eclecticismo entre o chamado “marxismo crítico”, o maoísmo e o posmodernismo de esquerda, que busca a reforma da institucionalidade burguesa, partindo da falsificación da historia promovida polo anticomunismo que busca ocultar as conquistas da construción socialista no Século XX, e que lle lava a cara ao capitalismo dos monopolios e os seus crimes ao optar polo “capital produtivo” en lugar do “financeiro”. O Partido Comunista de México non subscribirá tal documento e pasará ao combate ideolóxico aberto contra tal concepción oportunista/reformista.

Con relación ás Proxeccións para un programa político da esquerda latinoamericana e caribeña, presentado polo Partido Comunista de Cuba, non compartimos como meta o postcapitalismo, e o que se define que é.

No debate concreto sobre ese tema fixaremos posición máis desenvolvida.

Moitas grazas.


Fonte: PCM
Traducido por Comunistas da Galiza-PCPE