Os días 10 e 11 de novembro de
2016, en Atenas tivo lugar o seminario sobre o tema: “A desigualdade das
mulleres na Unión Europea e no resto do mundo capitalista. A loita dos
comunistas”, que será acollida polo grupo europarlamentario do KKE.
Este seminario abriu unha
discusión entre os partidos comunistas sobre a necesidade e o contido do
traballo especializado nas mulleres, xa que a pesar da participación
significativa das mulleres no traballo asalariado esta non se corresponde coa
súa participación no movemento obreiro sindical, e máis aínda no movemento
comunista.
A discusión abarcou a
intervención ideolóxica e política dos partidos comunistas sobre a cuestión da
muller nas condicións actuais de agudización da ofensiva dos gobernos
burgueses, da Unión Europea e doutras unións imperialistas interestatais, da clase
burguesa en cada país. Ademais, como contribúe á especialización do traballo
entre as mulleres á construción de organizacións partidistas na clase obreira,
no fortalecemento dos lazos militantes con esta, coas capas populares e cos
mozos, e como se expresa no recrutamento. Haberá un intercambio de puntos de
vista para a intervención no movemento radical de mulleres, é dicir no
movemento de mulleres con orientación antimonopolista-anticapitalista, así como
no movemento obreiro sindical.
O seminario será inaugurado polo
deputado europarlamentario do KKE, Sotiris Zarianopoulos.
O discurso introdutorio será
pronunciado por Eleni Mpellou, membro do Buró Político do CC do KKE.
No seminario declararon a súa participación 20 partidos comunistas e
obreiros:
1. Partido Comunista de Venezuela
2. Unión dos Comunistas en Bulgaria
3. Partido dos Comunistas Búlgaros
4. Partido Comunista Brasileiro
5. ΚΚΕ
6. Partido Comunista da India
7. Partido Comunista da India (M)
8. Partido dos Traballadores de Irlanda
9. Partido Comunista dos Pobos de España
10. Partido Comunista, Italia
11. Movemento Socialista Kazajstán
12. Partido Obreiro Socialista de Croacia
13. Partido Socialista de Letonia
14. Partido Comunista de México
15. Partido Comunista Surafricano
16. Partido dos Traballadores Húngaros
17. Partido Comunista Obreiro de Rusia
18. Novo Partido Comunista de Iugoslavia
19. Partido Comunista de Suecia
20. Partido Comunista, Turquía
A continuación as Teses do KKE
sobre o tema: “O papel do Partido Comunista na loita pola igualdade e as
necesidades contemporáneas das mulleres”.
O papel do KKE
na loita pola igualdade das mulleres e polas súas necesidades actuais
Na loita pola igualdade das
mulleres e polas súas necesidades actuais, na loita irreconciliábel de clases, destacaron
mulleres comunistas, dirixentes do movemento obreiro revolucionario
internacional. A súa forza derivaba da comprensión e convicción profunda na
causa da súa loita, pola abolición da explotación do home polo home.
O seu exemplo destaca a
necesidade de preparar unha vangarda de mulleres comunistas utilizando o
exemplo práctico de mulleres comunistas na actividade social, política, nos
centros de traballo, nas universidades, na familia. Reflicte a necesidade de
que o Partido Comunista e a Mocidade Comunista actúen como vangarda diariamente
na loita polas necesidades actuais das mulleres –tanto das mozas como da
terceira idade- para a súa igualdade e liberación social, para a mellor
participación das mulleres na loita de clases e a súa elección nos órganos do
movemento obreiro e popular, nas organizacións de masas.
Isto significa que cada partido
comunista ten tarefas correspondentes en canto á integración consistente da
cuestión da muller na actividade ideolóxica, política, de masas e organizativa
do Partido. Esta intervención ideolóxica e política especializada do partido
entre as seccións das mulleres con criterios de clase debe basearse no traballo
interno nos órganos do Partido e da Mocidade Comunista, nas organizacións do
Partido para a comprensión das posicións políticas do Partido en combinación
coa súa percepción sobre a cuestión da muller. Máis en concreto, débelles
preocupar o esforzo de formar mulleres dirixentes da clase obreira, o traballo
para a formación das mulleres novas do Partido. Así estarán mellor preparadas
para que cando formen as súas familias, enfrontaranse aos novos problemas e
participarán no movemento e no Partido desde un punto de vista de clase.
Para que o noso traballo teña
resultados máis visíbeis os órganos do partido deben asumir a responsabilidade
colectiva cun plan a longo prazo, con control creativo e persistente, e ao
mesmo tempo encargar a mulleres e homes camaradas para contribuír con
entusiasmo a este traballo.
Un aspecto da formación
ideolóxica e política dos membros do Partido e da KNE, do círculo de influencia
do Partido, son os artigos da Revista Comunista e de Rizospastis, de Odigitís e
a actividade editorial. Esta inclúe obras teóricas como A orixe da familia,
a propiedade privada e o Estado de F. Engels, colección de textos sobre a
cuestión da muller escritos por Marx-Engels-Lenin e recentemente o libro de Kollontai
A muller no desenvolvemento social (1925). Estas obras teóricas son
vixentes e necesarias porque arroxan luz a a esencia de clase e á base
histórica da posición social da muller que ten que ver basicamente coa súa
posición no traballo social e, consecuentemente, coa súa posición na familia
–en base ás necesidades particulares que emanan do seu papel no proceso
reprodutivo-, e as relacións entre os dous sexos.
Manteñen a súa importancia hoxe
tanto para as mulleres menos informadas que se integraron ou proceden da clase
obreira ou de capas populares e para as mulleres novas, como para as mulleres
con conciencia de clase, activas, para as traballadoras e empregadas
sindicalizadas, para as estudantes, para as mulleres científicas asalariadas ou
por conta propia, e sobre todo para as dirixentes e membros do KKE e da KNE.
Por suposto, a dobre opresión da
muller, en base de clase e de xénero, hoxe non se identifica coa dos principios
do século pasado, como foi descrito nas obras dos teóricos e doutros
representantes do movemento obreiro revolucionario. Isto ten que ver tanto cos
dereitos burgueses máis xerais (p.ex. na educación), como cos dereitos
particulares das mulleres (p.ex. o dereito familiar, a extensión dos dereitos
electorais burgueses). Algunhas posicións ou consignas que se utilizaban,
débense adaptar ás condicións actuais. Por exemplo, aínda que se concedese o
dereito ao voto, para a maioría das mulleres –para as que pertencen na clase
obreira e as demais capas populares- segue sendo en gran medida un dereito
formal ou, mellor dito, está sometido á manipulación do poder capitalista.
Noutras palabras, unha traballadora, unha empregada, unha traballadora
autónoma, unha campesiña poden utilizar o dereito de “presentarse ás eleccións”
só baixo a protección dos partidos burgueses, mentres que a emancipación social
completa da muller alcanzarase soamente coa súa incorporación –directamente ou
como aliada- no movemento obreiro revolucionario, no Partido Comunista.
A mesma adaptación requírese con
respecto á consigna que se utilizou en relación coa “liberación das mulleres
das potas”. Hoxe en día, debido ao desenvolvemento das forzas produtivas, a
“escravitude do fogar privado” implica condicións técnicas diferentes de que
hai un século. En bastante gran parte do capitalismo mundial, a muller nin lava
a roupa a man, nin usa cociña de leña. Con todo, estes fenómenos aínda existen,
mesmo no capitalismo contemporáneo, particularmente en amplas zonas de Asia,
África e América Latina. Ao mesmo tempo, as mulleres refuxiadas e os seus
fillos, mesmo en países de Europa como Grecia, viven en condicións miserábeis.
Hai tamén un gran número de mulleres, e homes, sen fogar, debido ao desemprego
e á miseria. Con todo, o que é un fenómeno xeral no mundo capitalista é a
inseguridade da muller traballadora asalariada –así como da traballadora
autónoma-, a falta dun horario de traballo estable nunha base diaria ou
semanal, a intensificación do traballo, sen que a muller sexa esencialmente
liberada do coidado e da responsabilidade privada non só para a reprodución da
súa propia forza senón ademais para a dos seus fillos, e, a miúdo, para a do
seu marido desempregado ou para a supervivencia dos seus pais que non teñen
cobertura da seguridade social etc.
É posíbel que nas condicións
actuais da loita de clases, mesmo no marco dos órganos do movemento obreiro e
popular organizado, se considere innecesario levar a cabo un traballo especializado
entre as mulleres de posición socioeconómica ou procedencia obreira-popular co
fin de aumentar a súa participación na loita anticapitalista-antimonopolista. O
feito de que hoxe en día se levantou en sentido formal-legal unha serie de obstáculos
anacrónicos respecto ao dereito das mulleres á educación, o dereito familiar e
hereditario, o influxo da muller como traballadora asalariada nunha serie de
sectores e ramas da economía, non anula a súa posición de desigualdade no marco
da sociedade capitalista que se expresa a través de novas formas nas condicións
contemporáneas.
O desenvolvemento das forzas
produtivas, principalmente a súa expresión capitalista, levou a unha
independencia económica relativa das mulleres (segundo os datos da Unión
Europea hoxe en día as mulleres representan en media o 63,5% das mulleres
capaces de traballar na UE). Con todo, esta independencia non podía ser de
carácter de liberación económica e social esencial en condicións de relacións
sociais de explotación. O capitalismo saca proveito da perpetuación da
desigualdade, posto que é unha fonte de ganancia adicional, de aumento do nivel
de explotación e de manipulación política. No marco da sociedade explotadora, a
relación das mulleres coa maternidade utilízase de maneira reaccionaria. O
coidado dos nenos, dos anciáns, das persoas discapacitadas e do fogar segue
sendo un asunto familiar privado cunha carga especial para as mulleres das
familias obreiras e populares. A muller non foi liberada da coerción económica
e social, e o home tampouco. Dita liberación require a revolución social e
política do proletariado para establecer o poder obreiro revolucionario, para a
construción socialista.
Todo iso prepara o camiño que
obxectivamente impide, atrasa o desenvolvemento da conciencia política e de
clase das mulleres, e a súa participación organizada estábel na loita. O tema
crucial hoxe é que se reducen as demandas, créase unha fenda entre as demandas
reducidas e as necesidades cada vez maiores. A redución das demandas ten que
ver coa falta de experiencia política, coa falta de organización e a
manipulación, a intimidación das mulleres particularmente.
A comprensión destas dificultades
expón a necesidade de elaborar un plan a longo prazo para a construción de
organizacións dos partidos comunistas na clase obreira, recrutando a mulleres
de posición socioeconómica ou procedencia obreira-popular. A contribución da
Sección do Comité Central do KKE coas súas posicións elaboradas respecto as
traballadoras asalariadas, as traballadoras autónomas, as campesiñas, as
mulleres novas, sobre calquera asunto que preocupa ás mulleres populares, pode
ser decisiva en canto ao esforzo do partido de recrutar a mulleres, de
desenvolver vínculos coa clase obreira e co pobo. Hai que tomar en conta a que
sección de mulleres nos diriximos en termos de idade e de posición de clase
social.
Por exemplo, en Grecia, unha
serie de grupos monopólicos contratan persoal con contratos temporais e a tempo
parcial. A maioría dos traballadores deste tipo de contratos son mulleres. O
curso da construción de organizacións do Partido, do reagrupamento do movemento
sindical en ramas específicas (telecomunicacións, restaurantes-turismo,
alimentos-bebidas, sector financeiro, de asistencia sanitaria privada etc.) e
en xeral, depende en gran medida da especialización da nosa política en canto
ás traballadoras e as empregadas.
A loita do KKE contra as teorías
burguesas e pequenoburguesas sobre a cuestión da muller
Un aspecto da intervención
política, ideolóxica e de masas do partido comunista é o seguimento, o estudo e
a organización da loita ideolóxica ante a especialización da estratexia
burguesa respecto ás mulleres, o que se reflicte nas resolucións da UE, da OTAN,
da OCDE, de gobernos burgueses e outros mecanismos do estado burgués
(administración local, educación, medios de comunicación etc.).
Este esforzo hoxe é máis esixente
que antes, xa que o sistema de explotación levou a cabo unha modernización
burguesa respecto a posición da muller, a través das leis que aprobou o seu
persoal político, os gobernos burgueses, que camufla os problemas
contemporáneos das mulleres novas e da maioría das mulleres dos sectores
populares.
Toda esta modernización burguesa
trouxo certos cambios para a traballadora, a empregada, a traballadora
autónoma. Con todo, estes cambios levaron a cabo baixo a influencia das
conquistas das mulleres nos países onde se construíu o socialismo, baixo a
presión que exercían as loitas do movemento obreiro e de mulleres. Ao mesmo
tempo, cobren ademais as necesidades da sociedade capitalista.
A medida que se desenvolvía o
capitalismo, necesitaba mulleres con estudos para incorporalos na produción
capitalista.
Pero ao mesmo tempo, ao utilizar
as dificultades actuais das mulleres de combinar o traballo e o coidado do seu
fogar, a UE, os gobernos, os empresarios capitalistas implementaron de maneira
masiva e sen a reacción popular requirida, as relacións de traballo flexíbeis,
o traballo a tempo parcial. En base aos seus datos, o 76% dos traballadores con
traballo a tempo parcial nos países da zona euro son mulleres.
Consecuentemente, as mulleres teñen salarios máis baixos que os homes, e
pensións máis baixas.
Por que? Por que en maior medida,
traballan como traballadoras non especializadas, porque traballan a tempo
parcial, o que significa que reciben un soldo parcial, cobertura para a
seguridade social parcial, en esencia unha vida parcial. Ademais, vense
obrigadas a deixar o seu traballo para períodos máis longos durante a súa vida
laboral, tendo a responsabilidade exclusiva para o coidado dos nenos e dos
anciáns.
Hoxe falan da necesidade de que
os homes participen máis no coidado dos nenos e o fogar co fin de promover a
flexibilidade laboral nos homes tamén. No Parlamento Europeo, nos comités
respectivos leva a cabo unha discusión sobre a “licenza por paternidade”.
Existe un interese particular por
parte de organismos e alianzas imperialistas, como é a OTAN, o FMI e a UE, así
como dos grupos monopólicos sobre a participación das mulleres nos chamados
“Centros de Toma de Decisións”. É dicir que se aumente a porcentaxe das
mulleres nos consellos de administración de empresas, en órganos do poder
burgués, nos parlamentos nacionais. Desta maneira, non só absolven o sistema
capitalista, senón que fomentan a oposición entre os dous sexos, esconden a
contradición básica entre o capital e o traballo detrás da polarización entre
homes e mulleres.
O criterio para a política e as
posicións non é o sexo, senón os intereses de clase que serven.
De maneira correspondente,
preocúpalles a participación das mulleres na dirección de empresas. Presentan
como un exemplo que as empresas dirixidas por mulleres teñen un aumento de 6%
nas ganancias anuais. As ganancias significan a intensificación da explotación
dos traballadores da empresa, tanto dos homes como das mulleres.
Toda esta discusión é o cebo para
a incorporación e manipulación sobre todo das mulleres novas con educación
superior, das que os burgueses teñen a tendencia de utilizar unha pequena
porcentaxe. A burguesía en cada país entende que debe formar un grupo dirixente
de mulleres da gran burguesía que promoverá os seus valores e ideas, a
ideoloxía burguesa entre as mulleres, ocultando os diferentes intereses de clase
que teñen as mulleres (da clase obreira e das capas populares) das esposas dos
seus explotadores.
Ao mesmo tempo tratan de implantar
un compromiso coa selva laboral actual. Por exemplo, nun artigo de MANPOWER
invoca a capacidade das mulleres burguesas de ter un horario de traballo máis flexíbel
que non require a súa presenza física e pode ser unha función de
administración.
Isto non é un problema para as
mulleres de negocios senón para as mulleres novas investigadoras, as mulleres
científicas asalariadas, as traballadoras especializadas, que están a ser
privadas mesmo de dereitos fundamentais relacionados coa protección da
maternidade, os permisos e os beneficios.
Ademais, unha investigadora que é
nai onde deixará ao seu neno para facer unha investigación sociolóxica, non só
bibliográfica, para pasar tempo no laboratorio, cando a infraestrutura social
como as gardarías proporciona servizos mínimos ou carísimos. Neste sentido, o
fenómeno do “teito de cristal” aínda existe.
Pero existen moitas maneiras para
“ocultar” a raíz, a raíz clasista de todas as formas contemporáneas de
desigualdade da muller que son extremamente perigosas para a loita de homes e
mulleres no movemento obreiro e popular en base aos seus intereses de clase
comúns.
Por exemplo, a opinión de que a
desigualdade da muller é produto e creación da mentalidade dos homes chega á
conclusión que as mulleres deben considerar como opoñentes aos seus maridos,
aos seus irmáns, aos seus pais, aos seus compañeiros de traballo e non ao
sistema que crea a desigualdade, a pobreza, o desemprego, a inseguridade para
elas e para as súas familias.
Estas teorías e as prácticas
políticas respectivas presentan como fonte da posición desigual da muller, o
carácter específico das súas funcións biolóxicas e as diferenzas entre os dous
sexos. Preséntana como unha cuestión de mentalidade, de comportamento,
consecuencia do poder patriarcal. Consideran que as opinións e ideas dan lugar
aos problemas sociais e que entre eles está tamén a cuestión da muller. En
realidade, as ideas créanse sobre a base das relacións materiais da xente e
reflíctenas.
En fin, chegan á opinión de que
as discriminacións de xénero serán confrontadas mediante iniciativas
lexislativas.
O KKE non subestima en absoluto o
Estado, a educación, a Igrexa, os medios de comunicación, a política social que
lexitiman a desigualdade no marco da sociedade. O feito de que as opinións
erróneas respecto a posición das mulleres no mundo capitalista contemporáneo
reprodúcense non só a través da postura dos empregadores nos centros de
traballo senón ademais a través da postura, o comportamento dos homes nos
órganos do Estado burgués, a través dos medios de comunicación, a educación, a
través de dogmas relixiosos, non refuta o feito de que a fonte da desigualdade
das mulleres é a división da sociedade en explotadores e explotados.
Por unha banda, están a ser
reproducidos puntos de vista anacrónicos e reaccionarios que sobreviven até
hoxe día, sobre todo en sociedades máis atrasadas ou en condicións de crise
económica capitalista prolongada e de desemprego masivo. Segundo eles a muller
debe estar atada ao fogar privado, ter como papel principal a maternidade,
lonxe da produción e a actividade social.
Ao mesmo tempo, a propaganda
burguesa nos nosos días, no nome da suposta “liberdade”, reproduce teorías que
mesmo abarcan puntos de vista irracionais respecto a procreación e o parto.
As teorías sobre o xénero social
preséntano como unha construción social, unha construción lingüística, como un
papel que a sociedade asigna aos seus membros. Trátase de puntos de vista que
nalgúns casos até non recoñecen as diferenzas de xénero entre homes e mulleres
como un feito obxectivo, pondo a realidade cabeza abaixo. Non aceptan que
existe unha base biolóxica para a atracción entre home e muller, e para a
realización do acto sexual; ao contrario, defenden que a atracción é
exclusivamente de carácter social.
O principal é que absolutizan a
experiencia individual como fonte de coñecemento a expensas da experiencia e o
coñecemento social, a realidade social.
Non pensan que a lingua reflicte
a realidade, senón que a lingua constrúe a realidade; din que as identidades se
constrúen a través da fala. Negan a existencia da realidade obxectiva, que
existe independentemente do coñecemento humano e reflíctese por exemplo na
experiencia e na linguaxe.
Por exemplo, a palabra é máis que
un puro símbolo. Non é só un contrato para que nos entendamos. Ten unha base
material e está ligada con relacións obxectivas e reflicte a súa base
histórica. Cando nomeamos algo o facemos porque algo xa existe e non para
crealo. Respectivamente, o significado expresa a relación obxectiva do
individuo co mundo, a pesar de que se crea subxectivamente.
Deste xeito distorsionan a
represión de clase e de xénero, e como consecuencia esmagan as necesidades
sociais particulares das mulleres que emanan do seu papel na reprodución. Desta
maneira ocultan o feito que os problemas na relación entre os dous sexos
–problemas de comunicación e comportamento- teñen as súas raíces miles de anos
atrás, na primeira sociedade clasista.
Mentres predomina a propiedade
capitalista privada, seguirán reproducíndose o individualismo e o antagonismo,
o modo de vida egoísta que ademais afectan á clase obreira, aos sectores
populares e arruínan as relacións sociais, as relacións entre os dous sexos, as
relacións persoais. O ánimo de lucro capitalista opera como incentivo económico
a través da mesma institución da familia, reproducindo as coercións económicas,
sociais e culturais. Na sociedade capitalista o que se regulamenta, mesmo a
través da lei, son as relacións económicas dos pais cos fillos.
A organización da loita contra
estas teorías –e coa práctica política baseada nestas- xunto coas elaboracións
programáticas do partido comunista, utilizando a experiencia positiva e
negativa da loita de clases, a construción do socialismo no século 20, poden
elevar o noso esforzo a un nivel superior na loita ideolóxica, política e de
masas, na organización de mulleres no movemento obreiro, de mulleres, no
movemento popular en xeral. Como partido comunista debemos tomar medidas máis
decisivas para o crecemento da súa militancia coa incorporación de obreiras,
mulleres das capas populares, sobre todo mulleres novas, así como para a súa
elección nos órganos do Partido.
A importancia da actividade
especializada do movemento obreiro e popular entre as mulleres, a experiencia
do movemento de mulleres independentes.
O KKE, xunto coa KNE, cunhas
actividades multiformes até o 2018, no marco das celebracións do seu 100
aniversario, tenta utilizar a experiencia histórica respecto como abriu o
camiño para a participación das mulleres na loita sociopolítica de clases, no
movemento sindical, no movemento radical de mulleres. Hai que destacar a gran
experiencia dos esforzos do noso Partido no traballo con mulleres da clase
obreira na elaboración de obxectivos de demanda e loita políticos e de masas
para as obreiras, as traballadoras autónomas, as traballadoras en sectores da
economía informal, como as chamadas criadas no pasado, e logo as empregadas que
traballan en casa e as señoras da limpeza.
As comunistas e as aliadas co KKE
participan en organizacións de mulleres cuxa orientación e actividade se define
en base ao carácter clasista da cuestión da muller. Trátase de asociacións e grupos
da Federación de Mulleres Gregas (OGE). Nas asociacións de mulleres participan
mulleres da clase obreira, das capas populares, independentemente das súas
preferencias políticas.
Na OGE participan traballadoras,
empregadas, desempregadas, traballadoras autónomas, campesiñas, nais novas,
estudantes, pensionistas, inmigrantes. Ademais, algunhas mulleres aínda se
dedican soamente ás tarefas do fogar. Algunhas participaban xa no movemento,
pero outras primeiro entraron en contacto coa actividade colectiva radical a
través das asociacións e os grupos de mulleres da OGE que están no seu barrio.
As mulleres comunistas que
participan no movemento radical de mulleres están a tratar de elaborar o
contido e as formas de actividade, as demandas da loita que poden contribuír a
atraer a máis mulleres de posición socioeconómica ou procedencia
obreira-popular, a espertar a súa conciencia de clase. Estas elaboracións
axudan a motivar os órganos do movemento obreiro-popular a desenvolver
actividades especializadas similares para aumentar o nivel de organización das
mulleres.
Mesmo, existe o perigo, para as
mulleres con conciencia de clase, a abordar a cuestión da muller como
plenamente integrado no movemento obreiro sindical, xa que as mulleres e os
homes traballan xuntos en todas as ramas da industria, en todas as ramas do
traballo social, nos sectores da administración do Estado e participan
conxuntamente ou poden participar nas organizacións sindicais correspondentes.
Existe o perigo de que as estudantes comunistas pensen desta maneira unilateral
xa que xa non experimentan a segregación de xénero na educación secundaria,
como ocorría no pasado, ou as barreiras de xénero na educación superior.
Hoxe en día, polo menos os
sindicatos clasistas teñen nas súas declaracións a demanda “salario igual para
traballo igual”, é dicir igualdade de homes e mulleres no réxime da explotación
clasista. Pero na práctica, resúltalles difícil examinar especificamente como
se “viola” polos capitalistas e os seus estados a “igualdade” no nivel de
explotación de homes e mulleres ou por que na práctica a forza de traballo da
muller como mercadoría ten un valor inferior que a forza de traballo do home.
Por exemplo, maior número de mulleres nos traballos con salarios máis baixos,
restricións debido ao embarazo, maior participación en traballos con relacións
laborais flexíbeis etc.
Ao mesmo tempo, gran parte das
xuntas directivas das federacións sindicais que exercen un sindicalismo patronal
e gobernamental, no nome da “igualdade” apoiou as medidas reaccionarias do
goberno e dos patronais a expensas das mulleres asalariadas, por exemplo a
equiparación da idade de xubilación das mulleres e dos homes, abolición da
prohibición das quendas de noite para as mulleres ou limitación nas exencións
respectivas etc.
Un problema xeral que importa
tamén aos sindicatos, as federacións, as Centrais Rexionais de Traballo con
orientación de clase, que en Grecia se agrupan na Fronte Militante de Todos os Traballadores
(PAME), é a participación moi baixa das mulleres nas xuntas directivas, mesmo
en sectores con gran presenza de mulleres traballadoras. Mesmo, o feito de que
non se levou a cabo algún estudo serio respecto a participación das mulleres
nos órganos do movemento sindical expresa a falta de coñecemento das formas
contemporáneas e das dimensións da cuestión da muller.
Os esforzos realizados nos
últimos anos para a actividade conxunta das asociacións de mulleres con
organizacións obreiras e populares cunha liña de loita antimonopolista,
axudaron ao fortalecemento da orientación en canto ao contido e as formas deste
traballo especializado. Trátase da organización conxunta de iniciativas
militantes relativas a casos de despedimentos de mulleres embarazadas, das
condicións de traballo das traballadoras asalariadas, así como de asuntos que
teñen que ver co conxunto da familia obreira popular: a maternidade, a atención
sanitaria e as maiores necesidades de prevención para o organismo das mulleres,
educación, benestar, deportes, cultura, a cuestión dos inmigrantes e
refuxiados, a violencia contra a muller etc.
A cuestión máis complexa é o
traballo paciente para fortalecer a iniciativa das mulleres no movemento, para
profundar o acordo na liña de acumulación de forzas en dirección
antimonopolista-anticapitalista.
A Sección do Comité Central do KKE
para a igualdade e a emancipación das mulleres
Fonte: El Machete
Tradución a galego: Comunistas da Galiza-PCPE