DISCURSO de Giorgos Marinos, membro do Buró
Político do CC do KKE
no 18º Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Obreiros en Vietnam
sobre o tema:
“A crise capitalista e a ofensiva imperialista - Tácticas e estratexia
dos Partidos Comunistas e Obreiros na loita pola paz, os dereitos obreiros e
populares, polo socialismo”.
O Partido Comunista de Grecia saúda o 18º Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Obreiros e agradece cordialmente ao Partido Comunista de Vietnam pola hospitalidade.
O noso partido expresou a súa solidariedade internacionalista e mantívose
durante moitas décadas a carón do pobo vietnamita na súa loita contra o
colonialismo francés e xaponés, contra a intervención imperialista e os crimes
de EE.UU.
A gloriosa vitoria da clase obreira, do pobo de Vietnam baixo a dirección
do Partido Comunista e do seu dirixente, camarada Ho Chi Minh, foi unha gran
vitoria de importancia internacional e demostrou que cando o pobo está
decidido, ben organizado e armado, pode vencer a inimigos fortes e dinastas e
romper as cadeas da explotación e da opresión.
A historia do movemento comunista está chea de páxinas heroicas e é unha
fonte valiosa para o estudo e para sacar conclusións que fortalecerán aos
comunistas para que poidan facer fronte ao desafío das condicións complexas da
loita de clases, loitando polo derrocamento da explotación capitalista e pola
construción do socialismo-comunismo.
Estimados camaradas:
A crise capitalista internacional sincronizada de sobreacumulación de
capital que se manifestou en 2008-2009 aínda deixa a súa pegada nos
acontecementos e as súas causas atópanse na propiedade capitalista dos medios
de produción, no ánimo de lucro que é a forza motriz do crecemento desordenado,
na agudización da contradición fundamental entre o carácter social da produción
e do traballo e a apropiación capitalista dos seus resultados.
As forzas burguesas e oportunistas gardan silencio acerca das verdadeiras
causas da crise e presentan como causas, por exemplo, a xestión neoliberal, os
bancos e os banqueiros, creando confusión, fomentando ilusións respecto a
posibilidade dunha xestión do capitalismo a favor do pobo.
En realidade, independentemente de se a forma da manifestación da crise
está conectada ás perturbacións no sistema bancario-financeiro, a “burbullas” e
outros fenómenos similares, a crise nace no proceso de produción no terreo de
explotación do traballo asalariado polo capital.
As cúpulas das organizacións imperialistas están de novo inquietas. A
máquina capitalista non está a avanzar, os estudos da burguesía están a revisar
a niveis máis baixos as taxas de crecemento, a crise continúa nos países de
posición intermedia no sistema imperialista, como Grecia, así como en países
máis fortes, como Rusia e Brasil. Obsérvase un estancamento na UE e na zona
euro e unha desaceleración da economía chinesa.
As avaliacións para o próximo período toman en conta o impacto das
organizacións e das guerras imperialistas, a situación problemática das
institucións financeiras (Deutsche Bank, bancos italianos etc.), as
consecuencias do Brexit.
Nestas condicións, a análise dos comunistas sobre as verdadeiras causas da
crise, así como o carácter clasista do desenvolvemento capitalista adquire gran
importancia para a preparación do movemento obreiro e popular e para o
fortalecemento da loita de clases para que a clase obreira entenda a
importancia da organización socialista da produción que é o único camiño para
erradicar as causas da crise e a explotación capitalista.
Estimados camaradas:
No noso país, a crise capitalista (2009-2016) é profunda e prolongada, e no
seu transcurso tense implementado a política de xestión de todos os gobernos
burgueses que en cooperación coa Unión Europea (UE), o Banco Central Europeo
(BCE) e o Fondo Monetario Internacional (FMI), amplamente coñecidos como a
Troika, puxeron as cargas da crise sobre a clase obreira e as capas populares,
promovendo unha estratexia de aumento da competitividade e da rendibilidade das
grandes empresas.
O partido liberal da ND e o partido socialdemócrata do PASOK implementaron
dous memorandos con medidas antipopulares moi duras que provocaron a intensa
indignación do pobo. Nun terreo de pobreza e de altas taxas de emprego,
creceron as ilusións a prol da opción do “mal menor” e as falsas expectativas
fomentadas por SYRIZA, un partido oportunista cunha etiqueta de “esquerda”, que
é unha “mestura” de renegados do movemento comunista e de cadros do PASOK
socialdemócrata, e formou un goberno xunto co partido nacionalista ANEL (Gregos
Independentes).
SYRIZA ascendeu no goberno en xaneiro de 2015 co respaldo de sectores
poderosos do gran capital e demostrouse na práctica que se trata dun partido
socialdemócrata que serve os intereses dos monopolios, aplica unha política
antipopular moi dura, utiliza todos os medios ao seu alcance para enganar ao
noso pobo e preséntase no estranxeiro como unha forza de resistencia, tratando
de desorientar aos pobos cunhas consignas de esquerda falsas.
O goberno de SYRIZA-ANEL co apoio dos demais partidos burgueses aprobou o
terceiro memorando co cal implementa a estratexia do capital, as
reestruturacións capitalistas reaccionarias da UE e ten como obxectivo a
intensificación da taxa de explotación da clase obreira, a destrución do
campesiñado, a quebra das capas medias urbanas.
Recentemente, o goberno aprobou a través do parlamento duras leis
antipopulares desmantelando dereitos obreiros e populares, co fin de superar a
avaliación do terceiro memorando pola troika.
Atacou o carácter social da seguridade, reduciu drasticamente as pensións e
aumentou a idade de xubilación.
Impuxo ao pobo impostos directos e indirectos insoportábeis.
Privatizou portos, aeroportos e procede á privatización de empresas de
importancia estratéxica en materia de enerxía, auga etc.
Segue o camiño trazado polos gobernos anteriores, mantén as leis que
aboliron os convenios colectivos e reduciron drasticamente os salarios, promove
medidas para abolir os dereitos laborais, reforza as formas de traballo flexíbeis,
utiliza a represión contra as loitas obreiras.
O desemprego é superior ao 25% e entre os mozos por encima do 50%; en lugar
de apoiar os desempregados, proporciona aos empresarios os beneficios
respectivos.
Estes días, no marco da segunda avaliación do terceiro memorando, está a
prepararse para impor novas medidas duras contra os traballadores,
despedimentos masivos, peches patronais, restricións sobre o dereito á folga
etc.
A política clasista do goberno de SYRIZA-ANEL implica o financiamento de
grandes empresas, novas exencións de impostos para o gran capital, etc.
Neste período, utiliza o desenvolvemento capitalista “xusto” como unha
ferramenta para desorientar ao pobo.
É posíbel que haxa un débil crecemento económico pero en esencia este
crecemento será antipopular, terá como criterio o aumento das ganancias dos
monopolios, basearase na destrución de dereitos e formará as condicións para
unha nova crise económica.
Cabe destacar que as directivas e as medidas antipopulares implementadas en
Grecia a través dos memorandos son parte da estratexia antipopular máis xeral
da Unión Europea e que se aplican en todos os países de Europa,
independentemente de se se impuxo un memorando ou non, independentemente de se
gobernan os partidos liberais ou socialdemócratas.
A propaganda burguesa sobre o “Acervo Europeo” foi refutada pola realidade
capitalista do alto desemprego e da pobreza, da intensificación do traballo
etc.
A política exterior do goberno de SYRIZA-ANEL é moi perigosa. Promove os
intereses dos monopolios enredando sistematicamente o país nos plans
imperialistas a través da política de “Fortalecemento Xeoestratéxico de
Grecia”.
Ofrece bases militares para as necesidades agresivas da EE.UU. e da OTAN na
súa guerra en Siria, Libia e Iraq, mantén forzas militares en misións
imperialistas no estranxeiro, desenvolve unha ampla cooperación militar con
Israel, convidou a forzas da OTAN no mar Exeo, participa na implementación das
recentes resolucións moi perigosas do Cume da OTAN en Varsovia.
As guerras imperialistas arrincan a millóns de refuxiados e inmigrantes dos
seus fogares, lonxe dos seus países e atrapan a miles de familias de persoas
perseguidas en Grecia onde viven en condicións miserábeis, mentres que o seu
destino son outros países europeos. Nestas condicións, o KKE ten unha postura
de principios internacionalistas, loita contra as guerras imperialistas,
condena as políticas represivas da Unión Europea, está á beira dos refuxiados e
dos inmigrantes, contribúe á organización da solidariedade popular, enfróntase
ao racismo e á xenofobia, contra a organización criminal fascista do “Amencer
Dourado”.
En base á experiencia da política antipopular de SYRIZA, confirmouse de
novo que os chamados gobernos de esquerda socialdemócratas foron elixidos polo
capital para facer o traballo sucio”, para promover a política que serve os
intereses dos monopolios e para asimilar ao movemento obreiro e popular nos
seus obxectivos.
O exemplo de SYRIZA e moitos outros exemplos demostraron que os chamados
“gobernos de esquerda” son mecanismos de xestión e de reprodución da
explotación capitalista, fomentan ilusións de que o capitalismo se pode
humanizar, e unha expectativa perigosa de que nas condicións de explotación
capitalista se poden resolver os problemas do pobo e que se poden satisfacer as
súas necesidades.
A experiencia demostrou que estes gobernos impiden o verdadeiro radicalismo
da clase obreira, que coa súa política antipopular fracasaron ante os ollos dos
pobos, reforzan puntos de vista de que “todos son iguais”, de que a súa
política fortalece as forzas conservadoras e dá lugar ao regreso de gobernos de
dereita.
O exemplo dos “gobernos de esquerda” en Europa e en países de América
Latina confirman esta avaliación.
Os partidos comunistas que participan ou apoian gobernos de xestión
burguesa ofrecen unha coartada á socialdemocracia. A súa postura utilízase en
moitos aspectos para atrapar á clase obreira no marco da xestión capitalista,
para reducir as demandas dos pobos e atrasar a loita anticapitalista.
Os partidos comunistas que apoiaron ou seguen apoiando SYRIZA teñen graves
responsabilidades. A súa postura é utilizada no ataque contra o noso pobo, e
diríxese contra a loita do KKE e do movemento de clase.
O KKE foi sempre fiel ao principio do internacionalismo proletario de
maneira moi responsábel. Apoia as loitas da clase obreira contra o capital e o
capitalismo. Expresa a súa solidariedade internacionalista cos pobos de América
Latina, de Asia, de África, cos pobos en todo o mundo.
Hoxe pódense extraer conclusións significativas respecto da postura de
principios do KKE deixando ao descuberto o papel da nova socialdemocracia,
destacando o perigosa e corrosiva que é a participación dun partido comunista
nun goberno de xestión burguesa.
O KKE está na primeira liña dunha loita dura e cada día busca fortalecer os
seus lazos coa clase obreira, os campesiños pobres, os traballadores autónomos
da cidade, as mulleres e os mozos de familias populares.
As organizacións do Partido, as organizacións da Mocidade Comunista (KNE)
levan a cabo unha actividade ideolóxica e política constante, libran batallas
nas fábricas, nos centros de traballo e nos barrios populares para organizar a
loita obreira e popular. Céntranse sobre todo na construción de organizacións
partidistas nas fábricas, en sectores estratéxicos da economía. Confrontan as
súas debilidades e deficiencias.
As forzas do partido, os amigos do partido, a KNE e os seus amigos
organizaron aos longo deste ano centos de eventos de masas para o 100
aniversario do KKE en 2018, levaron a cabo eventos moi importantes para o 70
aniversario da fundación do “Exército Democrático de Grecia” (DSE) e para a súa
loita heroica durante o enfrontamento contra a burguesía, contra o imperialismo
británico e estadounidense na guerra civil, na maxestuosa loita armada de
1946-1949.
As e os comunistas apoian as loitas da Fronte Militante de Todos os
Traballadores (PAME), do movemento de orientación de clase en que participan
decenas de Federacións, Centrais Rexionais de Traballo, centos de sindicatos e
comités de loita, miles de sindicalistas.
É de particular importancia a iniciativa das forzas de clase a través da
cal centos de organizacións sindicais están a organizar a súa loita para a
abolición das medidas antiobreiras, para os convenios colectivos de traballo
satisfactorios, para a recuperación das perdas que sufriron os traballadores
durante a crise.
As e os comunistas desempeñan un papel dirixente na loita do campesiñado
pobre e mediano, dos traballadores autónomos da cidade, dos mozos e das
mulleres.
Unha cuestión básica é que a loita ideolóxica, política e de masas apunte
contra o verdadeiro inimigo, é dicir a burguesía e o seu estado e non limitarse
aos partidos e gobernos burgueses, que contribúa ao desenvolvemento da
conciencia de clase.
A través da loita cotiá, as folgas, as protestas, as ocupacións, as decenas
de mobilizacións multiformes, o movemento de clase dá pasos respecto a
organización da clase obreira. Contribúe ao crecemento do nivel de esixencias
dos traballadores para que se fortaleza a fronte contra o capital e a política
antipopular do goberno e das demais forzas burguesas, e para que se reforce o
enfrontamento contra o sindicalismo patronal e gobernamental e a idea perigosa
do consenso e colaboración clasista entre explotadores e explotados.
As e os comunistas loitan para o reagrupamento do movemento obreiro, para
fortalecer a liña da loita de clases, para que os sindicatos sexan masivos con
fortes bases nos centros de traballo, para que se fortaleza a liña de loita con
dirección e demandas ligadas coas necesidades populares e obreiras
contemporáneas, para que cambie a correlación de forzas.
Un movemento obreiro forte será o corazón dunha gran alianza popular social
da clase obreira, do campesiñado pobre e mediano, dos traballadores autónomos
urbanos. Unha alianza que reunirá e mobilizará forzas organizadas, intervirá de
maneira decisiva na loita cotiá en dirección antimonopolista-anticapitalista,
con miras ao derrocamento da barbarie capitalista e á conquista do poder obreiro.
O pobo grego librarase das cadeas da explotación capitalista e das unións
imperialistas dunha vez por todas, soamente cando a clase obreira cos seus
aliados leve a cabo a revolución socialista e avance á construción do
socialismo-comunismo.
O cambio revolucionario en Grecia será socialista. Isto é obxectivamente
necesario. Actualmente, a correlación de forzas negativa e o atraso do factor
subxectivo, non cambian o carácter da revolución.
As forzas motrices da revolución socialista serán a clase obreira, como
forza dirixente, os semiproletarios, as capas populares oprimidas dos
traballadores autónomos na cidade e os campesiños pobres.
O KKE en condicións non revolucionarias dedica as súas forzas para a
preparación do factor subxectivo co fin de responder ás súas tarefas históricas
cando se crea a situación revolucionaria – os “de abaixo” non queren e os “de
arriba” non poden seguir vivindo á antiga etc.
As nocións (no movemento comunista internacional) que subestiman a loita
antimonopolista-anticapitalista e a necesidade da plena preparación para o
derrocamento do poder do capital, non toman en conta a posibilidade de
agudización dos acontecementos e de manifestación dunha situación
revolucionaria, que como fenómeno obxectivo se pode crear nas condicións de
crise capitalista e de guerra imperialista.
Hai que extraer ensinos da experiencia histórica que resalta que os
partidos comunistas non se viron preparados nas condicións de escalada da loita
de clases e non puideron cumprir coas súas tarefas históricas.
Estimados camaradas:
É ben sabido que o movemento comunista está a sufrir unha crise ideolóxica,
política e organizativa, e que está profundamente afectado pola
contrarrevolución e pola forte influencia do oportunismo nas súas filas.
Despois da restauración do capitalismo na Unión Soviética e nos estados da
construción socialista en Europa Oriental e Central, o predominio das relacións
capitalistas de produción en China, o fortalecemento das relacións capitalistas
en Vietnam e en Cuba, as condicións na República Popular Democrática de Corea,
a situación no movemento comunista internacional deteriorouse.
Nestas condicións, a loita polo reagrupamento do movemento comunista
internacional é unha tarefa de importancia decisiva e o KKE considera necesario
abrir unha discusión esencial sobre os graves problemas respecto a estratexia e
a táctica, considerando que calquera demora agrava a situación e entraña graves
perigos.
En primeiro lugar, as e os comunistas deben centrar a súa atención na cuestión do imperialismo
xa que é un tema de discusión máis xeral.
Segundo a tese leninista o Imperialismo é a fase superior do capitalismo en
que predominaron os monopolios e o capital financeiro, e a exportación de
capitais é de especial importancia. Neste marco leva a cabo unha loita entre os
diversos monopolios e estados capitalistas para a repartición dos mercados.
A tese que limita o Imperialismo á política exterior agresiva de EE.UU. e á
doutros estados capitalistas fortes, non toma en consideración a base económica
do sistema nos nosos días, os monopolios, as grandes empresas accionistas que
se desenvolveron en todos os países.
Consideramos que esta tese non ten unha visión global do sistema
imperialista (capitalista), tal como está, cos estados capitalistas como elos
que se difiren entre si e por mor da súa desigualdade teñen posicións
diferentes no sistema segundo a súa forza económica, militar e política.
En segundo lugar, tratamos a cuestión do carácter da nosa época e do carácter da revolución.
Esta cuestión é de suma importancia.
Estamos no século XXI; o poder burgués derrocou o feudalismo hai moitos
séculos. O capitalismo desenvolveuse e a fase imperialista levou á gran
socialización da produción e do traballo cuxos froitos goza a burguesía.
As grandes empresas monopolistas teñen bases e redes en todo o globo;
desenvolvéronse as ciencias, a tecnoloxía, a infraestrutura multiforme, os
medios de transporte etc.
Sen dúbida, maduráronse as condicións materiais que determinan o carácter
da nosa época como a época de transición do capitalismo ao socialismo que hoxe
é máis necesario e vixente que nunca para a clase obreira, as capas populares,
para o futuro dos mozos.
A Gran Revolución Socialista de Outubro, que terá o seu 100 aniversario en
2017, mostra o camiño. Esta Revolución Socialista a principios do século 20 nun
país agrícola atrasado onde o desenvolvemento do capitalismo creou as
condicións materiais para a construción da nova sociedade socialista, deu un
impulso ao desenvolvemento das forzas produtivas.
A contrarrevolución e o cambio negativo na correlación de forzas non
invalidan o feito de que o socialismo foi construído, nin tampouco anulan o
carácter da nosa época que foi inaugurada pola Revolución de Outubro como época
de transición do capitalismo ao socialismo. As condicións que pon de relevo o
esgotamento dos límites históricos do capitalismo (crise, guerras, desemprego,
pobreza etc.) intensificáronse e o carácter socialista da revolución expresa a
necesidade urxente de resolver a contradición básica do sistema entre o capital
e o traballo asalariado.
O capitalismo deu luz ao seu propio enterrador; a clase obreira é a clase
dirixente da sociedade e o carácter da revolución como socialista expón a
cuestión de que esta clase debe reclamar e conquistar o poder.
En moitas ocasións faise referencia á tese de Lenin sobre “a ditadura
democrática revolucionaria do proletariado e dos campesiños” para corroborar a
posición anticuada das etapas intermedias, pero hai que deixar claro que esta
tese corresponde ás condicións da Rusia zarista, durante a revolución de 1905,
mentres que despois do derrocamento da autocracia o partido bolxevique seguiu
adiante e traballou nos soviets co fin de conquistar mediante a revolución o
poder obreiro, a ditadura do proletariado (Tese de abril, 1917).
Conseguintemente, a celebración do 100 aniversario da Gran Revolución
Socialista de Outubro debe dar un impulso ao estudo da estratexia dos partidos
comunistas para que se adapte ás necesidades da nosa época, á dirección
leninista que expresou a forza da Revolución bolxevique e destacou que “a
abolición do capitalismo e dos seus vestixios e o establecemento das bases da
orde de clase comunista constitúen o contido da nova época da historia
universal que comeza agora”.
En terceiro lugar, os estados capitalistas participan en alianzas imperialistas para servir de
maneira eficaz os intereses das clases burguesas no antagonismo capitalista
internacional, para fortalecer o poder do capital e confrontar ao movemento
obreiro de maneira coordinada.
Estas alianzas interestatais non poden negar a organización en base
estado-nación ou as contradicións interimperialistas que se manifestan mesmo
dentro da propia alianza, xa que cada estado imperialista funciona en base aos
intereses dos seus propios monopolios.
O KKE ten moita experiencia na loita contra a OTAN, o brazo armado do
imperialismo contra os pobos.
O noso partido leva anos loitando contra a Unión Europea, a alianza
interestatal imperialista que expresa os intereses dos grupos monopolistas europeos,
contra a clase obreira, contra o campesiñado pobre e as demais capas populares
de Europa, o cal expón ás forzas da socialdemocracia e do oportunismo que
embelecen o carácter imperialista da Unión Europea, tal como fai o Partido da
Esquerda Europea (PEE, PIE en castelán).
O KKE, con motivo do referendo en Bretaña e o Brexit, presentou as súas
posicións que destacan as contradicións internas da Unión Europea, a
desigualdade das súas economías e a loita entre os centros imperialistas que se
agudizou en condicións de recesión económica.
As posicións que propoñen como solución o cambio de moeda ou a saída da UE
no marco do capitalismo, obxectivamente non poden servir os intereses obreiros
e populares. Ao contrario, levan á perpetuación do réxime de explotación do
home polo home; o poder segue en mans da burguesía, os medios de produción
seguen sendo propiedade capitalista.
O noso partido considera que a necesidade de condenar a UE e a OTAN, a
loita polo desencadeamento do país dos organismos imperialistas para que sexa eficaz
debe ser ligada co derrocamento necesario do poder do capital, debe ser ligada
co poder obreiro e popular. A alianza social da clase obreira e das demais
capas populares, o reagrupamento e o fortalecemento do movemento comunista
internacional é unha condición para que abra o camiño de esperanza.
As alianzas interestatais non se limitan á OTAN e a UE nas condicións
actuais.
Xunto a estas hai outras como por exemplo o grupo BRICS, a Organización de
Cooperación de Xangai, a Organización do Tratado da Seguridade Colectiva,
unións interestatais en América Latina etc. As diferenzas que existen derivan
da posición que ocupan os estados capitalistas no sistema imperialista e dos
obxectivos das clases burguesas. Con todo, existe unha base común e esta está
determinada polo feito de que nestas alianzas interestatais participan estados
capitalistas que representan os intereses dos monopolios.
Esta é a base de contradicións na UE ou entre EE.UU. e a UE, como se
demostra por unha serie de acontecementos, como é a xestión da crise
capitalista e da débeda, as negociacións sobre a Asociación Transatlántica de
Comercio e Investimento que se dirixe contra os pobos etc. ou mesmo as
contradicións que se manifestan na rexión de Asia e do Pacífico.
O noso partido segue con moita atención os acontecementos no Mar do Sur de
China, unha rexión que é un paso importante nas rutas marítimas internacionais,
rica en peixes e recursos enerxéticos. Grandes intereses monopolistas, tanto de
devandita rexión e de máis lonxe (como mostra a implicación continua de EE.UU.
e o seu “interese”) enfocaron o seu interese na explotación destes grandes
recursos. O noso partido considera que as cuestións de diferenzas territoriais
entre os estados (por exemplo respecto o establecemento das Zonas Económicas
Exclusivas etc.), coa intervención mesmo dos movementos populares, deberíanse
resolver de maneira pacífica, en base ao dereito internacional do mar, mediante
negociacións e decisións multilaterais, cando varios países están involucrados
neste asunto.
Nos últimos anos fálase do chamado “mundo multipolar” como un
desenvolvemento favorábel ao pobo pero este tema debe ser examinado con máis
coidado porque en esencia componse de “polos” capitalistas que se forman para
promover os intereses dos grandes grupos monopolistas e expresan as
contradicións interimperialistas.
A tarefa dos partidos comunistas é estar na primeira liña e abrir o camiño
para que os pobos non se poñan baixo as bandeiras de ningunha burguesía, de
ningunha alianza imperialista, senón que desenvolvan a súa loita en base aos
seus propios intereses e necesidades.
En cuarto lugar, os últimos anos estiveron marcados polas intervencións e as guerras da
OTAN, de EE.UU. e da UE en Iugoslavia, en Afganistán, en Iraq, en Libia, en
Siria, en Ucraína, en países africanos.
Un trazo característico das intervencións e as guerras imperialistas
é o uso dunha serie de pretextos entre os que destacan a loita contra o
terrorismo, a confrontación da organización terrorista do Estado Islámico e de
organizacións similares que son creacións imperialistas e foron apoiadas pola
EE.UU., fortes estados da UE, Turquía, Qatar e Arabia Saudita para promover os
seus intereses no Oriente Medio, en África do Norte e na rexión máis ampla.
A nosa tarefa é destacar as verdadeiras causas das guerras que se atopan
nas contradicións e os antagonismos interimperialistas en todo o planeta entre
EE.UU., a OTAN, a UE, Rusia, China, outros estados capitalistas, sobre os
recursos enerxéticos e as rutas de transporte, as rexións de importancia estratéxica,
as rutas marítimas e o control dos mercados.
O Oriente Medio, África do Norte, a zona de Sahel, Caspia, o golfo Pérsico,
os Balcáns, o Mar Negro, o mar do Sur de China e o Ártico son campos de
contradicións imperialistas de particular importancia.
A OTAN transfire forzas militares e instala bases militares en países de
Europa Este e Central. Romanía e Polonia son os centros para a instalación do
sistema de mísiles de EE.UU. que apunta contra Rusia, mentres que no Pacífico se
transferiu máis que o 60% das forzas navais de EE.UU.
Auméntase o perigo de conflitos rexionais xeneralizados e mesmo nos
preocupa a posibilidade dunha guerra imperialista xeneralizada.
O movemento comunista ten tarefas importantes e ten que ampliar a discusión
sobre a postura dos comunistas respecto ás guerras imperialistas, determinar os
criterios e o papel significativo das guerras revolucionarias xustas.
O KKE pola súa banda contribuíu á organización da loita contra as
intervencións e as guerras imperialistas, contra a implicación dos gobernos
gregos, para o regreso das forzas militares gregas das misións imperialistas,
para o peche das bases euro-atlánticas.
O noso partido considera que a loita pola defensa das fronteiras, dos
dereitos soberanos de Grecia, desde o punto de vista da clase obreira e das capas
populares, está indisolubelmente ligada á loita polo derrocamento do poder do
capital. Calquera forma que sexa a forma de participación de Grecia nunha
guerra imperialista, o KKE debe estar preparado a dirixir a organización
independente da resistencia obreira e popular e conectala coa loita para a derrota
da burguesía nacional e estranxeira como invasor.
En quinto lugar, o KKE no
marco do longo estudo sobre a análise das causas e dos factores que levaron ao
derrocamento do socialismo avaliou que a contrarrevolución na URSS se produciu
“do seu interior e de arriba”, como resultado da mutación oportunista do
movemento comunista e da dirección política respectiva do poder soviético, nun
ambiente de intervencións múltiples polo imperialismo o que levou ao crecemento
do oportunismo e o seu desenvolvemento en forza contrarrevolucionaria.
O derrocamento do socialismo estaba conectado coa utilización de
ferramentas capitalistas para a confrontación de problemas na construción do
socialismo.
A construción do socialismo inicia coa conquista revolucionaria do poder
pola clase obreira e o modo de produción comunista créase a través da
socialización dos medios de produción concentrados, a Planificación Central, a
formación de institucións de control obreiro.
A loita da clase obreira continúa en condicións diferentes e con formas
diferentes tanto no período en que sentan as bases da nova sociedade así como
durante o desenvolvemento do socialismo nunha loita constante para a abolición
de todas as formas de propiedade privada e grupal, para a ampliación da
propiedade social e o fortalecemento da planificación central, das relacións de
produción comunistas.
Estamos firmemente convencidos de que as posicións sobre diversos “modelos
socialistas” no nome das particularidades nacionais non se basean nos
principios do socialismo científico e nas leis da construción socialista.
Desafortunadamente isto non ten que ver soamente co marco pequenoburgués-socialdemócrata
do chamado socialismo do século XXI que fomenta ilusións de que o capitalismo
se pode humanizar, e perpetúa o poder burgués e a explotación capitalista, como
o demostran os acontecementos, por exemplo en América Latina.
O problema é máis profundo.
Búscase substituír a necesidade da revolución socialista pola vía
parlamentaria burguesa a través da xestión dos “gobernos de esquerda”. A
socialización dos medios de produción substitúese por un sistema económico
mixto con empresas capitalistas, mentres que a planificación central
substitúese pola intervención estatal para a regulación do mercado capitalista.
Estas posicións non teñen que ver cos restos do antigo sistema
(capitalista) na nova economía socialista, nin tampouco coa pequena produción
de mercadoría que pode continuar existindo para un certo período (e constitúe
unha forza de mantemento ou de reaparición do capitalismo). Están relacionadas
cunha liña política específica que se afasta das leis do socialismo, tendo como
punta de lanza a posición perigosa de que se pode construír o socialismo coa presenza
de empresas capitalistas e do capital que é unha relación social de
explotación.
Estimados camaradas:
A Gran Revolución Socialista de Outubro é un fito histórico, unha magnífica
creación da clase obreira, da loita de clases.
O Socialismo que se construíu no século XX a pesar das debilidades, os
erros, a influencia e as desviacións oportunistas, caracterízase polo logro
histórico da abolición da explotación do home polo home, grazas ao poder
obreiro, a socialización dos medios de produción, a planificación central e o
control obreiro, a participación de millóns de traballadores na construción da
nova sociedade.
As principais vantaxes do socialismo son a abolición do desemprego e a
salvagarda planificada de traballo para todos, os servizos de atención
sanitaria e educación de alto nivel e gratuítos, o desenvolvemento da cultura
popular e dos deportes, a igualdade das mulleres, a convivencia de diferentes
nacionalidades, o apoio á loita dos pobos contra a agresividade e as guerras
imperialistas, a abolición do colonialismo e moito máis.
O poder obreiro na Unión Soviética e os sacrificios do pobo soviético pon o
seu selo na vitoria contra o eixo fascista na Segunda Guerra Mundial.
O achegamento histórico do socialismo no progreso social así como as
verdadeiras causas que levaron ao seu derrocamento deben motivar os partidos
comunistas, as e os comunistas en todo o mundo co fin de elevar o nivel de
esixencia e responder de maneira decisiva contra as forzas reaccionarias
anticomunistas e o oportunismo que aplaudiron e apoiaron a contrarrevolución,
tal como fixeron as forzas que a continuación fundaron o Partido da Esquerda
Europea e outras redes similares.
Os comunistas creen na forza da clase obreira, na loita de clases que é a
forza motriz do progreso social. O carácter internacional da loita de clases
require que fagamos os maiores esforzos posíbeis para formar as bases para
conquistar a unidade programática e ideolóxica e unha estratexia revolucionaria
unificada en conflito co capital, co sistema de explotación, co oportunismo.
As dificultades da nosa loita son grandes; a presión burguesa e oportunista
é forte pero os comunistas deben mostrar gran resistencia e determinación na
defensa da cosmovisión marxista-leninista, xogar un papel destacado cada día
nas loitas obreiras e populares, na loita antimonopolista-anticapitalista,
tratar de conquistar baixo todas as condicións a conexión da loita diaria coa
loita polo poder obreiro revolucionario.
O KKE cun sentido de responsabilidade internacionalista desempeñou un papel
principal para o inicio dos Encontros Internacionais de Partidos Comunistas e
Obreiros (EIPCO), contribuíu a manter o seu carácter como espazo onde se atopan
partidos comunistas, en contra de posicións que apuntan á participación de
formacións socialdemócratas que se autoproclaman como “antiimperialistas”, de
“esquerda”, “progresistas”.
O noso partido deixou claro desde hai tempo que o significativo hoxe é o
intercambio esencial de puntos de vista nos EIPCO, a discusión e o debate
ideolóxico e político sobre cuestións cruciais respecto a estratexia e a
táctica, así como unha actividade común que podemos desenvolver para os
intereses e os dereitos da clase obreira.
O KKE dedicará todas as súas forzas nesta dirección e ao mesmo tempo
continuará xunto con decenas de partidos comunistas os esforzos para a
coordinación da súa actividade con varias formas en Europa, nos Balcáns, na
rexión ampla, e apoiará aínda máis o paso importante que supón a formación da
“Iniciativa Comunista Europea” na que participa un número significativo de
partidos comunistas e obreiros de Europa e a publicación da “Revista Comunista
Internacional” (RCI) que estuda cuestións teóricas actuais.
Fonte: KKE
Traducción: Comunistas da Galiza-PCPE