Contribución da
Sección de Relacións Internacionais do Comité Central do KKE na XI Conferencia
Anual Internacional
“V.I.Lenin, a
Revolución de Outubro e o mundo contemporáneo”
A importancia e a
vixencia da obra de Lenin sobre o Estado.
Hai 100 anos,
poucos meses antes da Gran Revolución Socialista de Outubro, en condicións
políticas particularmente difíciles e complexas, V.I.Lenin escribiu unha obra
fundamental, “O Estado e a Revolución”, que foi publicada por primeira vez
despois da Revolución de Outubro, en 1918.
Nesta obra, Lenin
destaca a esencia e analiza a natureza clasista do Estado: “O Estado é produto
e manifestación do carácter irreconciliábel das contradicións de clase. O
Estado xorde no sitio, no momento e no grao en que as contradicións de clase
non poden, obxectivamente, conciliarse. E viceversa: a existencia do Estado
demostra que as contradicións de clase son irreconciliábeis.”[1]
Lenin na súa obra
establece a necesidade e a vixencia da revolución socialista e do Estado
obreiro.
Baseouse nas
concepcións de K.Marx e F.Engels respecto a cuestión do Estado, expostas en
varias obras como o “Manifesto do Partido Comunista”, o “18º Brumario de Luís
Bonaparte”, “A guerra civil en Francia”, “Crítica do programa de Gotha”, a
carta de Engels a Bebel de 18-28 de marzo de 1875, a introdución de Engels na
terceira edición da obra de Marx “A guerra civil en Francia” etc., respecto a
ditadura do proletariado. As conclusións de Marx e Engels do estudo e da xeralización
da experiencia e dos ensinos das revolucións foi que a clase obreira pode
conquistar o poder político e establecer a ditadura do proletariado só a través
da revolución socialista, en cuxo curso se destrúe a máquina estatal burguesa e
créase un novo aparello estatal. Así, podemos dicir característicamente que
Marx na súa obra “Crítica do Programa de Gotha” sinalou que: “Entre a sociedade
capitalista e a sociedade comunista media o período da transformación
revolucionaria da primeira na segunda. A este período corresponde tamén un
período político de transición, cuxo Estado non pode ser outro que a ditadura
revolucionaria do proletariado.”[2]
Lenin demostrou a
importancia fundamental deste asunto para os que se dan conta da existencia e
do papel decisivo da loita de clases no progreso social, destacando que
“…merece especial atención a observación extraordinariamente profunda de Marx
de que a destrución da máquina burocrático-militar do Estado é “condición
previa de toda revolución verdadeiramente popular”[3] e subliñando que
“marxista só é el que fai extensivo o recoñecemento da loita de clases ao
recoñecemento da ditadura do proletariado”[4].
Ademais, Lenin
tratou de describir as características da formación socio-política comunista, os
aspectos básicos do Estado socialista, mentres que exerceu unha crítica severa
ao redor de cuestións en relación co Estado tanto ás concepcións oportunistas
da dereita, como ás anarquistas.
Por suposto, esta
obra de Lenin, así como toda a súa colección titánica de obras, non se pode
abordar separadamente senón en conexión con outras obras por exemplo “A
revolución proletaria e o renegado Kautsky”, e sempre en vinculación dialéctica
cos acontecementos históricos. En todo caso, a aproximación leninista do Estado
é un enorme legado para o movemento comunista internacional, que debe ser
utilizado de maneira adecuada para confrontar as concepcións socialdemócratas e
oportunistas sobre o Estado, que penetraron e seguen penetrando no movemento
comunista internacional. O obxectivo desta contribución non é presentar as
posicións leninistas ou expor citas apropiadas de Lenin, senón responder as
concepcións oportunistas contemporáneas a través da concepción
marxista-leninista do Estado. Aínda máis hoxe, cando moitos das cuestións que
Lenin debateu na súa época, xurdiron de novo con novas ou vellas formas.
Concepción aclasista “neutra” do Estado.
Unha “ferramenta”
básica para que se debiliten aínda máis as características comunistas dos
partidos comunistas e obreiros son actualmente as forzas do oportunismo
europeo. Trátase de forzas que funcionan como vehículos da ideoloxía burguesa
no movemento obreiro. En Europa estableceron o seu propio “centro” ideolóxico,
político e organizativo, o “Partido da Esquerda Europea” (PEE – PIE en castelán-), en que se
incorporaron algúns partidos comunistas, que previamente estaban profundamente
influenciados polas ideas do eurocomunismo, como os partidos comunistas de
Francia e de España. De Grecia participa SYRIZA que ten nas súas filas forzas
que se separaron do KKE en 1968 influídas polo eurocomunismo, e en 1991, baixo
a influencia do “Novo Pensamento” de Gorbachov, e a continuación xuntáronse con
forzas do PASOK socialdemócrata.
Estas forzas
afirman que: “O Estado, con todo, non é unha fortaleza, senón unha rede, unha
relación e un campo estratéxico da loita política. Non cambia dun día a outro,
senón máis ben a súa transformación imperativa presupón loitas continuas e
constantes, implicación do pobo, democratización continua.”[5]
Como se desprende
diso, o Estado burgués para estas forzas políticas non se considera pola súa
propia natureza como un órgano de dominio da burguesía, senón un conxunto de
institucións que se poden transformar en dirección favorable ao pobo. En base a
este punto de vista arguméntase que o carácter das institucións do Estado
burgués, o Estado burgués no seu conxunto, pódese configurar “adecuadamente”, a
condición de que predominen os “gobernos de esquerda”.
Trátase dun punto
de vista claramente enganoso, porque practicamente separa o Estado da súa base
económica, das relacións económicas dominantes. Crea falsas ilusións aos
traballadores de que o papel do Estado burgués e das súas institucións (por exemplo
parlamento, goberno, exército, policía) depende de que forza política (de
“esquerda” ou de “dereita”) é dominante neles.
Percepcións
perigosas similares están a fomentarse hoxe en varios países de América Latina
polo chamado “progresismo”, os diversos gobernos “progresistas” e de “esquerda”
que despois da súa vitoria electoral pretenden fomentar ilusións de que o
sistema pode cambiar a través das eleccións burguesas e plebiscitos.
En realidade, con
todo, non existe ningunha suposta “neutralidade” clasista do Estado burgués e
das súas institucións. O marxismo-leninismo demostrou que o Estado ten un
contido claramente clasista e non pode ser utilizado a favor da clase obreira e
do cambio social a través de procesos electorais e solucións gobernamentais
burguesas.
Respecto a concepción do “Estado profundo”.
Ao acadar SYRIZA
o goberno en Grecia fixo que varias forzas oportunistas en todo o mundo se alegraran.
De feito, a súa cooperación co partido nacionalista ANEL no goberno foi
interpretada por algúns[6] como un esforzo de “controlar” o “Estado profundo”
de Grecia a través desta alianza política gobernamental. Respectivamente, as
declaracións de A.Tsipras de que Grecia “pertence ao Occidente” e que non hai
cuestión de retirada da OTAN, foron presentadas, mesmo antes das eleccións,
como un manexo “intelixente”[7].
Pero a que serve
esta “concepción fragmentada” do Estado burgués? É certo que no aparello
estatal do Estado burgués existen estruturas con diferentes funcións e tarefas;
isto, con todo, non xustifica a división do Estado en sección máis “dura” e
sección máis “branda”. Así, por exemplo, os municipios, os servizos municipais
son tamén parte integral da administración burguesa, a administración local, é
responsábel de aplicar o marco lexislativo reaccionario e antipopular aprobado
polo goberno burgués e a maioría parlamentaria. Os comunistas no noso país son
activos na Administración Local, pretenden lograr a maioría nos municipios e
lográrono en cinco municipios do país, entre eles na terceira cidade máis
grande do país, Patras; con todo, non fomentan ás traballadores ilusións achega
do carácter desta sección do Estado burgués. Pretenden, sexa da oposición, sexa
da administración municipal, utilizar as súas posicións para desenvolver a
loita de clases e non para “sanear” o capitalismo, é dicir o que sosteñen
SYRIZA e outras forzas oportunistas.
A estas forzas
oportunistas convenlles unha “separación en seccións” do Estado burgués. En
primeiro lugar, porque deste xeito encóbrese o feito de que o aparello estatal,
a pesar das funcións secundarias das diferentes seccións, está ao servizo da
burguesía. En segundo lugar, porque así sementan entre os traballadores a
ilusión de que gradualmente, empezando pola “periferia” do Estado burgués e
dirixíndose cara ao “centro”, cara ao seu “interior”, podémolo “sanear”,
transformalo nun Estado a favor do pobo.
Percepcións
utópicas similares están fomentadas por forzas oportunistas mesmo respecto as
unións capitalistas interestatais, como é a Unión Europea imperialista. Están a
propagar que a realización de referendos ou o xurdimento de gobernos de esquerdas
e socialdemócratas, supostamente crearase “unha estrutura democrática para o
continente” con “respecto aos dereitos democráticos, soberanos dos pobos”[8].
En realidade, estes argumentos deliberadamente evitan o carácter clasista desta
unión interestatal, que xorde do carácter clasista dos Estados burgueses que a
constitúen e que desde a súa fundación, como “Comunidade Europea do Carbón e do
Aceiro” en 1952, serviu os intereses do capital.
A expansión
da democracia no Estado burgués como “un paso” cara ao socialismo.
Lenin enfrontouse
ferozmente aos que, como Bernstein, argumentaban que é posíbel reformar o
capitalismo, que é posíbel a transformación reformista gradual da sociedade.
Posteriormente, en Europa tiveron un gran desenvolvemento os puntos de vista do
eurocomunismo, que en esencia argumentaban que os comunistas mediante a vía
parlamentaria e a ampliación da democracia poden transformar o Estado burgués a
favor do pobo.
O KKE que
combateu estes puntos de vista, estimou que avaliacións similares do PCUS que
prevaleceron no movemento comunista despois do XX Congreso do PCUS e falaban de
“transición parlamentaria”[9] fixeron un gran dano ao movemento comunista
internacional. Por tanto, podemos considerar que os aspectos desenvolvidos nesta
base, apoiando a abolición de principios básicos da revolución e da construción
socialista, por exemplo respecto a “diversidade de formas de transición” ou da
chamada “vía non capitalista de desenvolvemento” etc., son problemáticos.
O KKE sacou
conclusións e rexeitou as “etapas cara ao socialismo”, que foron atormentando
ao movemento comunista internacional até hoxe en día, posto que por unha banda
a través das ”etapas” negan o papel do partido comunista, como forza de
derrocamento do capitalismo, no nome das tarefas “candentes” no marco do
sistema (por exemplo, restauración da democracia burguesa en caso de ditadura),
e por outra banda fomentan ilusións acerca dunha “transición parlamentaria” ao
socialismo.
O KKE estuda a
súa historia, saca conclusións valiosas das loitas heroicas dos comunistas das
últimas décadas. No Comunicado recente do Comité Central do KKE para o 50
aniversario da ditadura en Grecia, destácase entre outras cousas: “O KKE e o
movemento obreiro e popular traballan e loitan para actuar nas mellores
condicións posíbeis, o que facilita a súa loita e amplía en xeral o marco de
intervención contra o capital e o seu poder. Loitan por liberdades e dereitos,
para que non se obstaculice a súa actividade, para inhibir, na medida do
posible, a represión estatal”[10]. Con todo, o noso Partido, ao estudar a
historia, avalía que: “A ditadura proporciona unha nova experiencia respecto o
carácter infundado da avaliación que mantiña o Movemento Comunista
Internacional e o KKE, de que o camiño da loita para unha democracia burguesa
avanzada é o terreo apropiado para concentrar forzas e achegarse ao proceso
revolucionario, de que a loita pola democracia está dialecticamente ligada coa
loita polo socialismo. Esta avaliación impediu que a xunta militar xurdise como
unha forma de ditadura do capital, impediu a orientación da loita popular no
seu conxunto contra o inimigo, a ditadura da burguesía e as súas alianzas
imperialistas, como é a OTAN”[11].
Hoxe día, nas
filas do movemento comunista están a fomentarse puntos de vista equivocados
similares; falan de “etapas” no camiño cara ao socialismo, ou de “penetración”
dos comunistas no poder, co fin, en ambos os casos, de “ampliar” a democracia,
como unha primeira etapa cara ao socialismo.
Na práctica estes
puntos de vista aprazan para o futuro afastado a loita polo derrocamento da
explotación capitalista, atrapan e restrinxen o movemento obreiro no marco da
loita por mellores condicións de venda da forza de traballo, negando a
orientación da loita para a radicalización do movemento obreiro, o seu
reagrupamento, a concentración de forzas sociais, que teñen interese en entrar
en conflito cos monopolios e poden loitar por derrocar o capitalismo e
construír a nova sociedade socialista-comunista.
A nacionalización das empresas capitalistas como
un “paso” para cambiar a natureza do Estado.
Confusións
similares existen ademais en temas da economía. Durante moitos anos, o
movemento comunista internacional foi, e en gran medida segue sendo, atrapado
na lóxica das “etapas” cara ao socialismo, considerando o fortalecemento do
sector estatal do Estado burgués como un “paso” cara ao socialismo.
De feito, até
hoxe día, a frase de que “o capitalismo monopolista de Estado é a preparación
material máis completa para o socialismo, a súa antesala, un banzo da escaleira
histórica entre o cal e o banzo chamado socialismo non hai ningún banzo
intermedio”[12], se malinterpreta para xustificar o apoio activo e a
participación dos comunistas nunha xestión burguesa cun sector estatal ampliado
da economía. Por tanto, o capitalismo monopolista-estatal enténdese
erroneamente como a existencia dun sector estatal forte na economía e non como
imperialismo, como fase superior do capitalismo, segundo describiuno Lenin.
A vida demostrou
que o capitalismo, segundo as súas necesidades, poida que pretenda que gran
parte da economía do país estea baixo dirección estatal. Así, por exemplo, na
década de 1970 e 1980 a maior parte da economía grega estaba en mans do Estado;
con todo, este feito non cambiou o carácter do Estado burgués. Tampouco
significa que unha política de nacionalización gradual de empresas privadas,
cando os capitalistas simplemente pasan as súas débedas ao Estado, pode cambiar
o seu carácter. Mentres que o poder está en mans da burguesía, o Estado (cun
sector estatal máis forte ou máis débil) será burgués e a clase dominante
funcionará como un “capitalista colectivo” da propiedade estatal.
O nome do
Estado como concepción da natureza do Estado.
Lenin describiu
os aspectos básicos do Estado obreiro. Non podemos pechar os ollos ante a
análise de Lenin e orientarnos simplemente aos adxectivos que acompañan o nome
dun Estado. Hoxe, por exemplo, xurdiron a “República Popular de Lugansk” e a
“República Popular de Donetsk”. Cal é o carácter destas autoproclamadas
“Repúblicas Populares”? Neste punto quixésemos lembrarlles que existe, por
exemplo, a chamada “República Democrática do Congo” onde nenos traballan nas
minas e en condicións terribles para que os monopolios estranxeiros adquiran o
cobalto e o cobre.
Nós consideramos
que non podemos xulgar un Estado e a nosa postura ante isto, soamente en base a
como se define a si mesmo e as súas declaracións. O criterio básico debe ser
que clase posúe os medios de produción e o poder nun Estado concreto. Que tipo
de relacións de produción predominan neste país? E isto é porque o Estado para
os marxistas-leninistas é unha “máquina represiva” que obxectivamente na nosa
época, no século 21, na época de paso do capitalismo ao socialismo, inaugurada
pola Revolución de Outubro, estará ou en mans da burguesía, ou en mans da clase
obreira. Non hai un camiño medio.
Non debemos
esquecer que como sempre, hoxe as clases burguesas buscan ocultar os seus
obxectivos, ocultar o carácter clasista do Estado. Un método “clásico” que
utiliza a burguesía para “camuflar” o Estado, é destacar o seu carácter
“nacional”, presentando o seu Estado como unha “arma” de defensa de toda a
nación. Hoxe día, a burguesía non dubida en utilizar diversas “armas” de
propaganda para someter “baixo as súas bandeiras” ao movemento obreiro. Os
comunistas, o movemento obreiro en total, deben ter un alto grao de vixilancia
cando os políticos burgueses, que contribuíron coa súa postura á restauración
capitalista na antiga URSS, utilizan hoxe o “papel” do “antifascismo”.
Hoxe día, mentres
que a burguesía está a reforzar tamén a forzas fascistas, algunhas das cales
pretenden desempeñar incluso un papel gobernamental, por exemplo en Ucraína,
están a fortalecerse as reclamas para que se formen novas “frontes
antifascistas” e alianzas, mesmo de Estados burgueses, que aparecen cun “manto
antifascista”. Con todo, como sinalou o KKE na súa Declaración do Comité
Central do KKE para o 70 aniversario do fin da II Guerra Mundial Imperialista e
a gran vitoria antifascista dos pobos: “Nin o estado burgués reaccionario nin a
alianza do movemento obreiro e popular con forzas políticas burguesas, poden ou
queren atacar o nazismo de raíz. Só o desenvolvemento da loita de clases, cuxo
obxectivo será pór fin ao poder dos monopolios, ao sistema capitalista pode
enfrontar o nazismo.”[13]
Ademais, o KKE
considera que hoxe non se debe deixar de lado o obxectivo do poder obreiro por
outro obxectivo gobernamental de transición no terreo do capitalismo, no nome
da deterioración da situación da clase obreira e das capas populares, por mor
da crise económica prolongada e profunda, da guerra imperialista, da
intimidación aberta cara ao partido comunista e o movemento obreiro por
organizacións nazi-fascistas, as provocacións, a intensificación da violencia
estatal.[14]
A construción socialista e o Estado no socialismo.
Durante décadas,
os socialdemócratas e os oportunistas, entre outros, están a levar a cabo un
esforzo sistemático para cancelar calquera aproximación científica do
socialismo e do seu Estado. Lemos por exemplo no material do “centro” oportunista
de Europa, o PEE, que defende “a perspectiva dun socialismo democrático”. E
esta “perspectiva socialista” defínese polo PEE como “unha sociedade de xustiza
que se basea na concentración da riqueza e dos medios de produción e a
soberanía da elección democrática en harmonía cos recursos limitados do
planeta”. Nos últimos anos multiplicáronse confusións similares e aproximacións
antiamarxistas respecto a sociedade socialista cos diversos “socialismos” de
América Latina. Do chamado “Socialismo do século XXI” de Chávez, ao chamado
“socialismo do bo vivir” no Ecuador, onde se utiliza como moeda nacional o
dólar estadounidense.
O seu obxectivo é
que ignoremos que na base de cada formación socio-económica hai un modo de
produción particular, que é unha unidade dialéctica de forzas produtivas e de
relacións de produción. As relacións de produción no seu conxunto en todas as
fases do proceso de reprodución –produción, distribución, intercambio, consumo-
constitúen a base económica da sociedade. Ao abordar esta cuestión
cientificamente, Lenin sinalou que: “Na produción social da súa vida, o home
establecen determinadas relacións necesarias e independentes da súa vontade,
relacións de produción que corresponden a unha fase determinada de
desenvolvemento das forzas produtivas materiais. O conxunto destas relacións de
produción forma a estrutura económica da sociedade, a base real sobre a que se
levanta a superestrutura xurídica e política e á que corresponden determinadas
formas de conciencia social”.[15]
J.V.Stalin
destacou: “Hai dous tipos de produción: o tipo capitalista, que inclúe en
capitalismo de Estado, onde hai dúas clases, onde a produción efectúase para
render beneficios ao capitalista; e hai outro tipo, o tipo de produción
socialista, onde non existe a explotación, onde os medios de produción
pertencen á clase obreira e onde as empresas non traballan para render
beneficios a unha clase allea, senón para ampliar a industria en proveito de
todos os obreiros”.[16]
Por iso o KKE
rexeita as diversas interpretacións do socialismo que non teñen nada que ver
coa concepción marxista-leninista e -como subliñou varias veces nos Encontros
Internacionais de Partidos Comunistas- cos puntos de vista do PEE ou os
diversos “socialismos” de América Latina, que se tratan en esencia de promoción
da posición oportunista de “humanización” do capitalismo, da utopía de
democratización do Estado burgués, mentres que a economía capitalista “mixta”
preséntase como o novo “modelo” do socialismo. Nesta dirección utilízase a
“lóxica das particularidades nacionais” que foi o vehículo do “eurocomunismo”
para renunciar as leis científicas da revolución e a construción socialista e
hoxe día o problema maniféstase cos mesmos ou similares argumentos. (…) para
xustificar a substitución do camiño revolucionario polo parlamentarismo, o
descenso do socialismo en cambios gobernamentais de xestión burguesa, como fai
por exemplo o Foro de São Paulo
e outras forzas. A construción socialista é un proceso unificado que empeza coa
toma do poder pola clase obreira para que se cre un novo modo de produción que
predominará coa abolición completa das relacións capitalistas e da relación
capital-traballo asalariado. A socialización dos medios de produción e a planificación
central son as leis científicas da construción socialista, as condicións
necesarias para a satisfacción das necesidades populares.”[17]
O KKE ao estudar
a experiencia da construción socialista considera equivocadas as reformas
económicas de 1965 na URSS, que deron prioridade ás reformas de mercado e
restauraron o papel da ganancia na economía socialista. Como resultado xurdiu
nas empresas o interese propio non sempre en harmonía cos intereses da
sociedade. As reformas equivocadas na economía combináronse con respectivas
direccións equivocadas na superestrutura política (p.ex. o Estado do Pobo) e na
estratexia do movemento comunista internacional (p.ex. política de
“coexistencia pacífica”). O noso Partido non está de acordo coas avaliacións de
partidos comunistas que foron arrastrados pola corrente nociva do “maoísmo” que
consideran que dun momento a outro, inmediatamente despois do XX Congreso,
deixou de existir o Estado obreiro ou mesmo que este se converteu supostamente
en “socialimperialismo”, participando desta maneira na propaganda
antisoviética. Ao contrario, o noso Partido e o movemento comunista e obreiro
internacional defenden a contribución da URSS, consideran que na URSS
construíuse o socialismo pero o XX Congreso do PCUS foi un “punto de inflexión”
porque niso adoptáronse unha serie de posicións oportunistas sobre cuestións da
economía, da estratexia do movemento comunista e das relacións internacionais.
Hoxe día,
consideramos que despois de 30 anos aproximadamente da contrarrevolución na
URSS, en Europa Central e Oriental, avanzouse a capitalización de China. Alí
predominan as relacións de produción capitalistas. Ao mesmo tempo observamos
que se continúa o fortalecemento de relacións capitalistas en países que
pretendían construír o socialismo, como Vietnam e Cuba[18].
Algúns camaradas doutros partidos comunistas
consideran que os acontecementos nestes países lembran á NEP do período de
Lenin. Noutros textos[19] sinalamos as diferenzas entre a NEP e os cambios
levados a cabo nestes países. O noso partido en base ao estudo da longa
experiencia da Unión Soviética preocúpase moito polo resultado destes cambios.
Iso é porque a socialización dos medios concentrados de produción e a
planificación central na distribución da forza laboral e dos medios de
produción, a abolición da relación de explotación do home polo home para a
maioría dos traballadores, son condicións básicas e necesarias, non só para o
inicio da construción socialista, senón ademais para a súa continuación.
Ademais, como
destacou Lenin: “A ditadura do proletariado (…) non é só o exercicio da
violencia sobre os explotadores, nin sequera é principalmente violencia. A base
económica desta violencia revolucionaria, a garantía da súa vitalidade e éxito,
está en que o proletariado representa e pon en práctica un tipo máis elevado de
organización social do traballo que o capitalismo. Isto é o esencial. Niso
radican a forza e a garantía do triunfo inevitable e completo do
comunismo”[20]. Está claro que este “tipo avanzado de organización social” non
pode ter ningunha relación co nepotismo. No informe do Comité Central do KKE
para o 20 Congreso do Partido sublíñase que: “Pasos de fortalecemento das
chamadas “zonas económicas libres”, de “mercado” deu tamén Corea do Norte onde
o Partido dos Traballadores de Corea desde hai tempo abandonou o
marxismo-leninismo, está a promover a teoría idealista de “Juche”, fala de
“kimilsungismo-kimjongilismo”, violando todo concepto de democracia socialista,
de control obreiro-popular, nun réxime de nepotismo”.[21]
En lugar dun epílogo: “A pechar os portillos” da II Internacional.
O KKE levou a
cabo un profundo estudo das causas que levaron ao derrocamento do socialismo na
URSS, seguindo o camiño do longo estudo e discusión no seo do Partido e
dedicando o seu 18º Congreso (en 2009) para dar respostas completas sobre este
asunto, sacando conclusións valiosas para o futuro. Sobre este esforzo, que se
basea no marxismo-leninismo, o noso Partido enriqueceu a súa percepción
programática respecto o socialismo, o cal foi reflectido no novo Programa,
aprobado no 19º Congreso (2013).
No Programa do
KKE destácase entre outras cousas: “O poder socialista é o poder revolucionario
da clase obreira, a ditadura do proletariado. O poder obreiro substitúe todas
as institucións burguesas, esmagadas pola actividade revolucionaria, con novas
institucións formadas polo pobo”[22].
Ademais, no
Programa do KKE descríbense detalladamente:
- A base material da necesidade do socialismo en Grecia,
- As tarefas do KKE para a revolución socialista,
- As súas tarefas particularmente en condición de situación revolucionaria,
- O papel dirixente do Partido na Revolución,
- O socialismo como primeira fase inferior do comunismo,
- A cuestión da satisfacción das necesidades sociais,
- Os principios fundamentais de construción do poder socialista.
O 20 Congreso do
KKE, que se celebrou este ano, de 30 de marzo a 2 de abril de 2017, expuxo a
tarefa do pleno fortalecemento ideolóxico, político e organizativo do Partido e
da súa Mocidade, como partido do derrocamento revolucionario.
Hai 100 anos, ao
final da súa obra “O Estado e a Revolución”, V.I.Lenin subliñou que a Segunda
Internacional caeu de cheo no oportunismo, que a experiencia da Comuna foi
esquecida e terxiversada e engadiu: “Non só non se inculcou ás masas obreiras
que se achega o día en que deberán levantarse e destruír a vella máquina do
Estado, substituíndoa por unha nova e convertendo así a súa dominación política
en base para a transformación socialista da sociedade, senón que se lles inculcou
todo o contrario e presentouse a "conquista do Poder" de tal modo,
que se deixaban miles de portillos abertos ao oportunismo”[23].
Hoxe, 100 anos
despois da Gran Revolución de Outubro e un ano antes do 100 aniversario da
fundación do noso Partido, o KKE coas súas posicións e as súas accións,
pretende pechar “portillos e xanelas” ao oportunismo. Isto é unha condición
previa para que tomen carne e óso os ideais dunha sociedade sen explotación do
home polo home.
[1] V.I.Lenin, “O
Estado e a revolución”, Obras Completas t.33, p.7.
[2] K.Marx,
“Crítica ao Programa de Gotha”.
[3] V.I.Lenin, “O
Estado e a revolución”, Obras Completas t.33, p.38-39.
[4] V.I.Lenin, “O
Estado e a revolución”, Obras Completas t.33, p.34.
[5] Do programa
gobernamental de SYRIZA.
[6] The Real NewsNetwork, Entrevista (28/1/2015) con Leo Panitch, Profesor de Ciencias Políticasna Universidade de York, Toronto, Canadá.
[7] Artigo de
Paul Mason (1/9/2015), antigo xornalista de BBC, antigo responsable da reportaxe
política en Channel 4.
[8] 5º Congreso
do PEE. Documento político: «Refundar Europa, crear unha nova converxencia
progresiva”.
[9] Resolución do
18º Congreso do KKE sobre o Socialismo. Febreiro de 2009.
[10] Comunicado
do CC do KKE sobre o golpe de estado militar o 21 de abril de 1967.
“Rizospastis”, 5 de marzo de 2017.
[11] Ibid.
[12] V.I.Lenin.
“A catástrofe que nos ameaza e como combatela”, vol. 34, p. 193
[13] Declaración
do CC do KKE para o 70 aniversario do fin da II Guerra Mundial Imperialista e
da gran vitoria antifascista dos pobos. Abril de 2015.
[14] ibid.
[15] V.I.Lenin,
“Carlos Marx”. Obras Completas, v.26, p. 56.
[16] J.V.Stalin,
Obras, vol. 7, p. 305.
[17] Discurso do
KKE no 16º Encontro de Partidos Comunistas e Obreiros no Ecuador.
[18] Tese do CC
do KKE para o 20º Congreso.
[19] Εlisseos Vagenas,
“O papel internacional de China”, Kommunistikí Epitheorisi n° 6 de 2010.
[20] V.I.Lenin.
“A gran iniciativa”, Obras Completas, vol. 39, p. 13.
[21] Informe do
Comité Central do KKE no 20º Congreso do Partido, marzo de 2017.
[22] Programa do
KKE, 2013.
[23] V.I.Lenin,
“O Estado e a Revolución”, Obras Completas, vol. 33, p.119
Fonte: KKE
Traducido ao galego pola Revista FORXA