En Vigo está a ter lugar
unha acampada contra a pobreza.
Após 120 días, o alcalde
de Vigo mandou retirar a tenda habilitada como cociña e que era máis visíbel de
todas. Ante a negativa por parte da acampada, a policía local desmantelouna
brutalmente sen ter en conta que alí tiñan alimentos.
O motivo probábel de tan
repentino desaloxo pode radicar en que comezara a circular o bus turístico e xa
se sabe... no escaparate do capitalismo hai que esconder aos pobres e a pobreza
existente na nosa cidade castigada polas sucesivas reconversións industriais, o
paro e a crise capitalista.
En resposta a isto, as compañeiras e compañeiros trasladaron o total da acampada ao medio da praza do Concello.
Varias forzas políticas
e organizacións sociais prestaron de xeitos diversos o seu apoio a esta medida,
entre elas o noso Partido.
Con tal motivo, entendemos
que é moi importante dar a coñecer a lectura e a diagnose que facemos as e os
comunistas dun problema de tan dramática actualidade: o da pobreza, un fenómeno
cada vez menos marxinal e máis visíbel, que afecta a cantidades crecentes de
traballadores e traballadoras.
A pobreza é unha
consecuencia directa da apropiación privada da riqueza, o resultado necesario
das condicións da explotación no capitalismo.
Constitúe un valioso
fondo de reserva de man de obra barata para os patronos, que, canto máis
numerosa e máis pobre, máis puxa á baixa no mercado laboral.
A pobreza é, xunto coa
guerra, unha das caras máis expresivas e auténticas do capitalismo, das que en
maior grao denuncian a súa esencia vampírica, inaceptábel e inhumana.
Unha cara que nos países
capitalistas desenvolvidos, a burguesía intentou manter oculta aos ollos do
mundo durante o período anterior á actual crise.
Isto deuse de xeito moi
especial nos decenios do Socialismo do Leste europeu, onde -este si- erradicara
a pobreza creando as condicións para o pleno emprego.
Tratábase dun exemplo “perigoso”
para a burguesía, e a fixo recuar diante da loita obreira e veuse obrigada a
aceptar certas medidas sociais que por un tempo paliaron algúns dos aspectos
máis crús da pobreza.
Neste sentido, o Socialismo
do Leste europeo foi un gran aliado e apoio para as reivindicacións populares
do Occidente e un freo para o empobrecemento da súa clase obreira.
No entanto, as
multitudes do chamado Terceiro Mundo, tanto desempregadas coma con emprego,
endexamais deixaron de ser masivamente pobres, inocultábel e inevitábelmente
pobres.
Como, de non ser por esa
multitudinaria pobreza, se terían amasado as inmensas fortunas? Como se tería
levado a cabo o espolio (nunca interrompido) das inmensas riquezas naturais dos
seus países polos monopolios?
Coa crise iniciada nos
70 do século pasado, a pobreza tornouse e tórnase progresivamente máis visíbel
mesmo nos países do capitalismo desenvolvido. Pero o capital só pode ver a
pobreza como o que eles chaman unha "oportunidade" (de negocio).
Emulando ás igrexas ou
en estreita asociación con elas, e utilizando a mesma hipocrisía coa que
trataron antes o fenómeno da pobreza no chamado terceiro mundo, as grandes
corporacións sementan hoxe as modernas "misións", chamadas ONGs, na
terra arrasada pola pobreza da que esas corporacións son culpábeis, desde os
países do capitalismo desenvolvido.
ONGs cuxa propia
definición denuncia que están aí para substituír os gobernos burgueses no
cumprimento dos seus deberes democráticos máis elementais. ONGs que incumpren
contratos laborais e sementan golpes de estado.
Un negocio que
periodicamente ten os seus escándalos nos que o "negocio" da
"solidariedade" se rebela como o que é, Robin Hoods ao revés, que
rouban aos pobres para maior riqueza dos ricos; ou falsos pacificadores que en
realidade organizan a guerra.
O espolio de recursos
naturais alleos e as guerras que acompañan ese espolio son o principal factor que
empurra millóns de seres humanos cara aos países chamados
"desenvolvidos". É dicir, cara os estados do centro imperialista,
responsábeis directos do seu espolio e masacre, nomeadamente EEUU e estados
membros da UE.
Chegan ás portas destes
países tentando refacer as súas vidas e convértense en presa fácil de
superexplotación e abusos de todo tipo.
E é a pobreza a que
empurra nalgúns casos aos nosos traballadores e traballadoras cada vez máis
agredidas e desposuídas, máis empobrecidas, a errar o inimigo e culpar ao seu
propio irmán de clase chegado de fóra, da situación desesperada que sofre.
As e os comunistas sabemos
que non vai haber unha redistribución da riqueza dentro do capitalismo. Estamos
convencidos e convencidas de que calquera que declare crer na fin da pobreza
baixo o capital, ou está moi equivocado ou mente moi cinicamente.
A Historia e a realidade
amosan que a única solución definitiva para a pobreza é a fin da explotación. E
temos claro que a fin da explotación non pode, non vai ter lugar baixo o poder
da burguesía.
Loitamos por un sistema
no que todo o poder sexa para as clases traballadoras e onde a pobreza
desapareza, de verdade e para sempre.
Lotamos polo socialismo!
Loitamos por un país
para a clase obreira!
[Artigo elaborado por Comunistas da Galiza-PCPE para a Revista FORXA]