Cando se cumpren 10 anos do estalido dunha crise
capitalista sen precedentes e despois de terríbeis arremetidas contra os
dereitos da clase traballadora por parte dos gobernos criados da burguesía,
asistimos a un intento máis de deterioro do sistema público de pensións.
Preténdese a súa privatización e desmantelamento, á vez que se endurecen as
condicións para acceder a unha pensión de xubilación.
Resulta cínico e dramático á vez que a suposta
“recuperación económica”, en lugar de devolvernos o roubado nestes anos de
contrarreformas e de políticas antiobreiras, se traduza en máis agresións e
saqueos ao conxunto da clases traballadoras e aos pensionistas, reducindo o
poder adquisitivo das pensións mentres se impoñen copagos farmacéuticos e
subidas de impostos. É un insulto que se baleire a hucha das pensións mentres
se regalan miles de millóns de euros á banca privada.
Ao longo de todos estes anos, o PARTIDO COMUNISTA veu denunciando,
non só o alcance e as consecuencias destas políticas para o pobo traballador,
senón tamén a inutilidade das propostas que desde as forzas socialdemócratas se
viñeron realizando. A desmobilización, a insuficiente contestación aos plans do
capital, fixo imposíbel frear a tendencia ao empobrecemento e a deterioración
das nosas condicións vida e de traballo.
Hoxe, con salarios de miseria e a precariedade dos
contratos de traballo, as cotizacións á caixa de pensións diminúen mentres as
rebaixas ás cotizacións empresariais explican a caída de ingresos de 2.500
millóns por ano na recadación da Seguridade Social. A todo iso, hai que sumar o
latrocinio ao Fondo de Reserva da Seguridade Social para pagar o rescate de
61.000 millóns á banca... En tales condicións, a escusa para levar a cabo o
recorte das pensións está servida. Dirannos que “non é sustentábel”, como antes
fixeron coa sanidade ou a educación mentres se aprestan a colocar en mans
privadas cantidades fabulosas de diñeiro público.
Un golpe moi duro nun país onde máis do 40% dos parados e
paradas non perciben ningunha prestación ou subsidio, en que máis do 50% das
pensións son inferiores ao salario mínimo interprofesional, onde un 35% de
familias obreiras dependen dos seus maiores para sobrevivir e a mocidade
obreira soporta unha explotación brutal, traballando máis por menos salario,
mentres a súa taxa de paro se sitúa por encima do 40%.
O capital vai por todas. O incremento da produtividade
desta última década foi integramente transferido aos monopolios e ás grandes
fortunas, que se apropian dos recursos e a riqueza necesaria para o mantemento
dos servizos e os sistemas públicos de protección social. É necesario organizar
a loita, de retomar o sindicalismo de clase e combativo, a unidade e a
solidariedade de clase para recuperar as conquistas que nos roubaron e disputar
novos dereitos nunha loita de clases que non cesa e que non admite
neutralidade: se non loitamos, derrotarannos.
O sistema público de pensións é una conquista froito da
loita e a unidade do movemento obreiro e sindical á que non renunciaremos
xamais.
Loitar por Un País Para a Clase Obreira é hoxe unha
necesidade histórica, a clase obreira debe tomar nas súas mans o control da
economía.
Só a loita
impedirá o retroceso dos nosos dereitos!
Defendamos as
nosas pensións!