Na historia da Humanidade hai algunhas datas marcadas
para sempre. Son puntos de inflexión que determinan o avance da razón e a
xustiza ou da barbarie, da liberdade ou da opresión. Un deses días é o 2 de
febreiro de 1943. Ese día o mundo enteiro, pódese dicir, foi unha soa cidade:
Stalingrado. Selábase a vitoria oficial do Exército Vermello sobre os exércitos
nazis nunha batalla que durara máis de cinco meses.
Dous días antes daquel 2 de febreiro, por primeira vez un
mariscal alemán se rendía diante dun exército inimigo, o xeneral Friedrich
Paulus, á fronte do 6º Exército da Wehrmacht, entregábase, negándose a acatar a
orde de Hitler de resistir até o final. Xunto con el, o Exército Vermello facía
prisioneiros a máis de 100.000 soldados alemáns. O inédito feito da rendición
do recén nomeado mariscal Paulus supuxo un acontecemento histórico de primeira
magnitude, a primeira gran derrota da Alemaña hitleriana no campo de batalla.
En consecuencia, o inicio do fin do nazifascismo.
De Stalingrado díxose moito, xeralmente contaminado polo
interese de desvirtuar o exemplo heroico non só dun exército, o Vermello, senón
de todo un pobo, o soviético. Contáronse relatos de todos os horrores vividos
nunha cidade reducida a ruínas. Falouse do inferno dos francotiradores e do
frío baixo o que sucumbiron os alemáns. Exacerbouse todo o “cinematográfico” e levouse
ao esquecemento, cando non á mentira, a verdade histórica, as causas e as
consecuencias da defensa dunha cidade que se convertíu na fronteira entre a
barbarie e a liberdade. Stalingrado sufriu, en definitiva, a mesma revisión
histórica que sufriu a Segunda Guerra Mundial, a mans dunha historiografía e
dunhas industrias culturais co obxectivo de borrar unha verdade incontrovertíbel:
que o nazismo foi derrotado grazas á Unión Soviética.
En Stalingrado perderon a vida case medio millón de
soviéticos, ao redor de 40.000 deles civís. No cómputo xeral da guerra foron máis
de 20 millóns os mortos que puxo a Unión Soviética, fronte aos 5 de Alemaña, ou
aos 300.000 soldados estadounidenses que caeron na fronte. A frialdade das
cifras ofrece un rápido calafrío diante da perversidade da campaña
anticomunista que dende a historiografía e a propaganda cultural trata de velar
o papel absolutamente determinante da URSS no devir da contenda. É dunha
perversión e dunha obscenidade terríbeis que unha enorme maioría crea hoxe que
a vitoria sobre o nazismo produciuse por causa da intervención aliada na fronte
occidental. A propaganda capitalista conseguiu que o desembarco de Normandía
estea máis presente no imaxinario colectivo que as ruínas de Stalingrado. A
verdade histórica, con todo, non pode alterarse por moita tinta que se
emborrone. Cando se trata da historia dun pobo que dá un paso heroico cara ao
futuro, a verdade acaba por prevalecer.
A actual campaña de persecución do comunismo, con
condenas de prisión e ilegalizacións de partidos comunistas e obreiros en
moitos países —como ocorre agora mesmo co PC de Polonia—, pon de manifesto que
a verdade, a liberdade e a xustiza non serán xamais subxugadas. Como non o
foron en Stalingrado.
Hoxe máis que nunca, hoxe como sempre, é preciso non dar
nin un paso atrás.
Eduardo Corrales
[Fonte: Novo Rumbo #6]